مقایسه توجه پایدار به محرک شنیداری و دیداری در کودکان مبتلا به اختلال یادگیری و همتایان سالم

مقدمه: کودکان مبتلا به اختلال یادگیری (Learning disorders یا LD) در یک یا چند فرایند اساسی روانی دخیل در فهمیدن یا کاربرد زبان شفاهی یا کتبی اختلال نشان می دهند. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه توجه پایدار به محرک شنیداری و دیداری در کودکان مبتلا به اختلال یادگیری نامعین و همتایان سالم بود. مواد و روش ها: در این مطالعه ۲۶ کودک دبستانی مبتلا به اختلال یادگیری نامعین و ۴۰ کودک دبستانی سالم مورد بررسی قرار گرفتند. جهت جمع آوری داده ها، آزمون هوش Wechsler کودکان (Wechsler intelligence scale for children یا WISC) و آزمون عملکرد مداوم بینایی و شنیداری به کار برده شد. برای تحلیل آزمون ها نیز آزمون Paired t یا Wilcoxon و Independent t یا Mann-Whitney توسط نرم افزار SPSS نسخه ۱۶ به کار گرفته شد. یافته ها: دو گروه در موضوع توجه پایدار بینایی یا خطای درجاماندگی (۰۰۳/۰ = P)، تفاوت میانگین خطای ارتکاب یا تکانشگری در برابر محرک دیداری و شنیداری (۰۰۵/۰ £ P) و میانگین زمان پاسخ به محرک دیداری و شنیداری (۰۰۵/۰ £ P) تفاوت معنی دار داشتند. نتایج همچنین عدم تفاوت معنی دار (۷۵۲/۰ = P) را بین توجه پایدار شنیداری یا همان درجاماندگی در دو گروه نشان داد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج مطالعه حاضر به نظر می رسد کودکان مبتلا به اختلال یادگیری دچار نقص توجه پایدار می باشند. همچنین گروه مبتلا در توجه انتخابی شنیداری و کنترل تکانشگری در برابر محرک شنیداری دچار نقصان بودند. در نهایت این که کودکان مبتلا به اختلال یادگیری در برابر محرک های بینایی نسبت به نوع شنیداری بهتر عمل کردند، بنابراین استفاده از محرک بینایی در جلسات توان بخشی و آموزش این کودکان توصیه می شود. کلید واژه ها: اختلال یادگیری، توجه پایدار بینایی، توجه پایدار شنیداری، آزمون عملکرد مداوم