مطالعه تطبیقی انعقاد آثار و ضمانت اجراهای قرارداد حمل و نقل در نظام حقوقی ایران و کنوانسیون بیع بین المللی مصوب ۱۹۸۰ اوین

امروزه تجارت بینالمللی بیش از هر زمان دیگر نیازمند اطمینان خاطر متعاقدین از انجام تعهداتی است که قصدانعقاد آن را دارند. در این صورت، مبادلات بازرگانی از سرعت و امنیت برخوردار شده و رغبت به انعقاد قراردادهای بینالمللی افزایش مییابد. یکی از موارد اطمینان این است که شخص موجب، وقتی قصد انجام یک عمل حقوقی را کرده و آن را اعلان میکند، به تعهد خود پایبند باشد. از این حیث ایجاب را بر دو قسم تقسیم میشود: حالت نخست آن است که شخص خود را صریحا یا ضمنا متعهد به انجام تعهد خود کند؛ و دوم اینکه الزامی را برای خود به وجود نمیآورد. در صورت اخیر این پرسش مطرح میشود که آیا شخص موجب میتواند از تعهد خود عدول نماید. عدول از ایجاب به معنای آن است که موجب بتواند به صرف ارادهی خویش، وجود اعتباری آن را از بین ببرد، بدون آن که پدیدهای قانونی یا قراردادی مانع از آن شود. عدول از ایجاب های ساده در اکثریت نظامهای حقوقی مورد پذیرش قرار گرفته است قانون مدنی به اجرای ناقص قرارداد در مبحث بیع به عنوان عقد معاوضه ایی رایج تنها به نقص کالا قبل از تسلیم اشاره کرده است ماده (۳۸۸) در حالی که نقص کالا قبل از تسلیم تنها یکی از مصادیق اجرای ناقص .است علاه بر این قانون گذار به اجرای جزئی قرارداد در فرضی که مبیع منقول و یا غیر منقول است و همچنین تجزیه پذیر یا غیر قابل تجزیه است نیز پرداخته است. در اصول قراردادهای تجاری بین المللی و کنوانسیون ۱۹۸۰ وین نیز در رابطه با اجرای ناقص و معیوب قرارداد مقرراتی وضع گردیده است بررسی مواد کنوانسیون و اصول unidroit در خصوص اجرای جزئی و ناقص قرارداد و مصادی، آن افق های تازه ای پیش روی ما میگذارند که قانونگذار داخلی نیز میتواند در بیع های داخلی با وضع قوانین مناسب از این راه حلها استفاده نماید و خلاءهای قانونی در این زمینه را تکمیل کند.