بررسی و جایگاه موعود باوری در ادیان بزرگ قبل از اسلام

از روزگار کهن، اعتقاد به ظهور مصلح، اصلی اساسی بوده است. بسیاری از پیامبران پیشین، آمدن دیگری را وعدهمی داده اند. همچنین در سرتاسر بشارتها و اشارتهای پیشینیان، همواره سخنانی درباره “موعودآخرین” و “منجیآخرالزمان” با عناوینی همچون کالکی، بودای پنجم، سوشیانس، مسیحا، پسر انسان و...، وجود دارد. البته گونه هایمختلفی از اعتقاد به مصلح آخرین در ادیان دیده می شود. در یک جا، نجات بخش صرفا یک مصلح اجتماعی است ودر گونه دیگر فقط در صدد رستگاری معنوی افراد بشر است و در حالت سوم هر دو رسالت را به عهده می گیرد.از طرف دیگر موعود آخرین گاهی قوم گرا و گاهی در صد نجات تمام جهانیان است. هدف اصلی این پژوهشبررسی دیدگاه های ادیان بزرگ قبل از اسلام از جمله آئینه ای زرتشتی، یهودیت، مسیحیت، هندو و بودائی در بابمنجی موعود است. در این مقاله با استفاده از روش اسنادی و تحلیل محتوا و رجوع به کتب مقدس و منابع غالبادرجه اول، پس از مروری مختصر به برخی از بشارتهای گذشتگان و سخنان پیامبران الهی به تحلیل و گونه شناسی اندیشه موعود در این ادیان پرداخته شده است و ماحصل اینکه هر چند تعابیر و گونه های منجی باوری در ادیانمذکور متفاوت است لیکن یک نقطه اشتراک مهم در همه ادیان بزرگ وجود دارد و آن چیزی جز ایمان و امید بهظهور منجی آخرالزمان نیست.

Keywords:

موعود باوری , ادیان , قبل از اسلام