ارزیابی پایداری زیست محیطی پروژه ی تغذیه مصنوعی کتویه (جنوب استان فارس)

در سال های اخیر با توجه به خشکسالی های متمادی ، پروژه های تغذیه مصنوعی به عنوان یک راه حل برای جبران کم آبی ها شناخته می شوند که علی رغم اثر بخشی آنها در توسعه ی مناطق، اطلاعاتی درخصوص میزان نقش آن ها در پایداری محیط زیستی مناطق در دست نیست. در این پژوهش، پروژه تغذیه مصنوعی کتویه ( لارستان – فارس) در دو زمان پیش و پس از اجرا (۱۳۹۷ و ۱۳۸۸) و با روش سازمان جنگل ها، مراتع و آبخیزداری (نشریه ۵۰۵) مورد ارزیابی محیط زیستی قرار گرفته است. بدین منظور چهار معیار و ۱۸ شاخص ( شش شاخص برای آب، پنج شاخص برای پوشش گیاهی، سه شاخص برای کاربری اراضی و چهار شاخص برای خاک) بر اساس نظر خبرگان، دسترسی به اطلاعات در بازه ها ی زمانی مورد مطالعه و نیز همخوانی شاخص ها با وضعیت زیست محطیی منطقه انتخاب شدند. برای وزن دهی به معیارها نیز از نظرات خبرگان در چارچوب روش دلفی و گلوله برفی استفاده گردید. نتایج نشان داد پایداری توسعه منطقه از بعد محیط زیستی پس از اجرای پروژه، تغییر قابل توجهی نسبت به پیش از اجرای آن کرده و منطقه از درجه پایداری متوسط در پیش از اجرای پروژه به درجه پایداری خوب در زمان پس از اجرای پروژه رسیده است. البته این ارتقاء درجه پایداری با یک شیب ملایم صورت پذیرفته است. لذا می توان چنین نتیجه گیری نمود که ساخت پروژه تغذیه مصنوعی توانسته است درجه پایداری محیط زیستی منطقه را ارتقاء بخشد.

Keywords:

ارزیابی پایداری , نشریه ۵۰۵ , تغذیه مصنوعی , محیط زیست , شاخص