توسعه منحنی فرمان انعطاف پذیر با رویکرد فازی در بهره برداری از مخزن

هدف از انجام این پژوهش، ایجاد خاصیت انعطاف پذیری در مدل آبدهی (Yield Model) به منظور وارد کردن عدم قطعیت هیدرولوژیکی و در نتیجه بهبود عملکرد سیستم می باشد. بدین منظور با ایجاد سری های زمانی مصنوعی و استفاده از مفهوم تابع عضویت فازی، یک باند منحنی فرمان در مدل آبدهی فازی حاصل شده است. برای ارزیابی منحنی فرمان توسعه یافته، سری های زمانی دیگری تولید شدند و با شبیه سازی سیستم مخزن برای تامین نیازهای پایین دست بر مبنای مدل های آبدهی کلاسیک و فازی نتایج به دست آمده مقایسه گردیده اند. برای ارزیابی نتایج مدل ها از معیارهای ارزیابی کارایی سیستم استفاده شده است. نتایج استفاده از مدل ارائه شده برای سیستم تک مخزنی سد کرج در پنجاه شبیه سازی نشان می دهد که در مدل آبدهی کلاسیک و فازی اعتمادپذیری نیاز با اولویت نخست با یکدیگر برابر و به طور متوسط به میزان۹۸ درصد است. بعلاوه برای نیاز با اولویت دوم، این معیار در مدل کلاسیک دارای متوسط ۸۲ درصد بوده و در مدل فازی ۵۵ درصد می گردد. برای نیاز با اولویت سوم، متوسط اعتمادپذیری مدل کلاسیک ۴۸ درصد بوده و در مدل فازی ۳۱ درصد می باشد. تغییرات برگشت پذیری نیز کمابیش مانند اعتمادپذیری است. آسیب پذیری برای نیاز با اولویت نخست، در مدل کلاسیک دارای متوسط ۲۸ درصد و در مدل فازی ۲۲ درصد. بعلاوه برای نیاز با اولویت دوم، مدل کلاسیک دارای متوسط ۹۸ درصد و مدل فازی به میزان ۴۵ درصد می باشد. برای نیاز با اولویت سوم، این معیار در مدل کلاسیک برای همه دوره های شبیه سازی برابر ۱۰۰ درصد بوده ولی در مدل فازی ۸۲ درصد می باشد.

Keywords:

مدل آبدهی , منحنی فرمان , رویکرد فازی , بهینه سازی