اثر بخشی درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اختلال سوگ طولانی مدت و کاهش پریشانی در پرستاران زن داغدیده ناشی از کرونا

هدف از انجام این پژوهش بررسی آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر اختلال  سوگ و  پریشانی در بین پرستاران زن داغدیده ناشی از کرونا در دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی تهران بود.  پژوهش حاضر طرحی نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل بود. نمونه آزمایشی شامل تعداد ۳۰ نفر از پرستاران زن داغدیده سال ۱۳۹۹ مراجعه نمودند. با روش نمونه گیری در دسترس  انتخاب شدند و در دو گروه آزمایشی و گواه قرار گرفتند گروه آزمایشی به مدت ۸ جلسه ی ۶۰ دقیقه ای تحت آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد پروفسور استیون(۱۹۸۶)، به صورت گروهی قرار گرفتند. برای جمع آوری داده ها از مقیاس پریشانی (حضور آموزشی، حضور اجتماعی و حضور شناختی)، کسلرو همکاران(۲۰۰۲) و پرسشنامه سوگ (۱۹۷۵)، برای پرستاران زن داغدیده ناشی از کرونا به علت شیوع ویروس کرونا به صورت آنلاین استفاده شد. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس چند متغیره در دو مرحله پس آزمون و پیگیری، سطح معناداری p<۰/۰۵ تجزیه و تحلیل شدند. نتایج در مرحله پس آزمون و پیگیری نشان داد که گروه آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد به طور معناداری بر مولفه های پریشانی و  اختلال به سوگ طولانی اثر بخش بوده است. بر اساس نتایج این مطالعه، به نظر می رسد  با آموزش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد می توان میزان پریشانی و اختلال به سوگ طولانی ناشی از کرونا  را کاهش داد.

Keywords:

Acceptance and commitment based therapy , distress , mourning , coronation , درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , پریشانی , سوگ , کرونا