رابطه ی سبک مدیریت کلاس معلم با خودکارآمدی تحصیلی و انگیزش پیشرفت دانش آموزاندبیرستان های دخترانه ی شهرستان ممسنی

هدف اصلی پژوهش حاضر، بررسی رابطه ی میان سبک مدیریت کلاس معلم با خودکارآمدی تحصیلی و انگیزش پیشرفت تحصیلیدانش آموزان دبیرستان های دخترانه ی شهرستان ممسنی بود. روش تحقیق، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه ی آماری پژوهش،مشتمل بر کلیه ی دانش آموزان دبیرستان های دخترانه ی شهرستان ممسنی به تعداد ۲۳۰۰ نفر بود که براساس جدول کرجسی و مورگانو به روش تصادفی خوشه ای، ۳۳۰ نفر از آنها به عنوان نمونه ی آماری انتخاب شدند. ابزار تحقیق شامل پرسشنامه ی سبک مدیریتکلاس امین یزدی و عالی ۱۳۸۷ ، پرسشنامه ی خودکارآمدی تحصیلی زاژاکووا و همکاران ۲۰۰۵ ، و پرسشنامه ی انگیزش پیشرفتتحصیلی عبدخدایی و همکاران ۱۳۸۷ بود. روایی پرسشنامه ها به صورت صوری و پایایی آنها نیز از طریق آلفای کرونباخ مورد تایید قرار گرفت که بترتیب برای هر سه پرسشنامه، آلفای کرونباخ ۰/۸۶،۰/۸۷،۰/۷۹ بدست آمد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از روش های آماری ضریب همبستگی پیرسون، تحلیل رگرسیون چندمتغیره ی همزمان استفاده گردید. نتایج بدست آمده از آزمونهمبستگی پیرسون نشان داد که در سطح معناداری ۰۱ / ۰ ، بین سبک مدیریت کلاس با خودکارآمدی تحصیلی و انگیزش پیشرفتتحصیلی دانش آموزان همبستگی مثبت و معناداری وجود دارد. همچنین طبق یافته های رگرسیون همزمان، ابعاد سبک مدیریت کلاسمعلم، ۳۴ / ۰ از واریانس خودکارآمدی تحصیلی و ۳۱ / ۰ از واریانس انگیزش پیشرفت تحصیلی دانش آموزان را تبیین می کردند

Keywords:

سبک مدیریت کلاس , خودکارآمدی تحصیلی , انگیزش پیشرفت تحصیلی , دانش آموزان