تعیین کننده های امید به آینده شغلی در شهر تهران
Publish place: Social Development and Welfare Planning، Vol: 14، Issue: 52
Publish Year: 1401
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 132
This Paper With 43 Page And PDF Format Ready To Download
- Certificate
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_QJSD-14-52_001
تاریخ نمایه سازی: 6 اسفند 1401
Abstract:
امید به آینده شغلی، به عنوان یکی از ابعاد امید اجتماعی، می تواند منجر به ارتقای تاب آوری اقتصادی و اجتماعی در جامعه شود. مقاله حاضر، به مطالعه عوامل جمعیتی و اقتصادی-اجتماعی موثر یر امید به آینده شغلی در شهر تهران می پردازد که در آن اطلاعات ۱۲۰۰ پاسخگو از طریق پرسشنامه محقق ساخته و نمونه گیری طبقه بندی چندمرحله ای با تخصیص متناسب در سال ۱۳۹۶ گردآوری و با استفاده از روش معادلات ساختاری تعمیم یافته تحلیل شدند. یافته ها نشان داد که زنان نسبت به مردان، غیرشاغلین نسبت به شاغلین و ساکنین مناطق کم برخوردار و نیمه برخوردار نسبت به سایر مناطق امید به آینده شغلی کمتری داشتند. با افزایش سن و احساس ناامنی روانی، امید به آینده شغلی کاهش و با افزایش تعداد سال های تحصیلی و اعتماد سازمانی امید به آینده شغلی افزایش می یابد. نتایج حاکی از آن بود که برآورده نشدن انتظارات شغلی پاسخگویان، بویژه زنان، غیرشاغلین، ساکنین مناطق کمتر برخوردار و افراد مسن منجر به دو قطبی شدن جامعه و شکل گیری شکاف های طبقاتی می شود. پیام سیاستی مطالعه حاضر این است که به منظور اشاعه و گسترش امید به آینده در بین شهروندان تهرانی باید از اثرگذاری مثبت متغیرهای سطح تحصیلی و اعتماد سازمانی، بویژه در بین ساکنین مناطق برخوردار، به عنوان فرصتی ارزشمند استفاده کرد.
Keywords:
امید به آینده شغلی , اعتماد سازمانی , اعتماد عمومی , احساس ناامنی اقتصادی-اجتماعی , احساس ناامنی روانی
Authors
آرزو باقری
گروه آمار و مدلسازی جمعیت، موسسه تحقیقات جمعیت کشور
مهسا سعادتی
گروه آمار و مدلسازی جمعیت، موسسه تحقیقات جمعیت کشور
عادل عبدالهی
گروه جامعه شناسی اقتصادی و توسعه، موسسه تحقیقات جمعیت کشور