طراحی مجتمع های مسکونی با الگوپذیری تعاملات اجتماعی

از آنجایی که رفتار انسان تحت تاثیر محیط زندگی اش شکل میگیرد، افراد در صورت شناخت ناکافی و راهکارهای نامناسب در راستای تامین مسکن با مشکلات پیچیده ای روبرو میشوند که یکی از این مشکلات کاهش تعاملات اجتماعی در مجموعه های مسکونی است . امروزه کم توجهی به تعاملات اجتماعی در فرآیند طراحی به یکی از موضوعات چالش برانگیز در مجتمع های مسکونی تبدیل شده است . در کشور ایران ساخت مجتمع های مسکونی به عنوان معلولی از افزایش جمعیت ، گران شدن زمین و در پی آن منفعت اقتصادی موجب تغییر شاکله فضاهای سکونتی و حذف فضاهای تعاملی از معماری مسکونی ایران گشت که از تبعات آن میتوان به عدم پاسخگویی به نیازهای اجتماعی افراد و کاهش حس تعلق به مکان اشاره کرد.این پرسش مطرح است که توجه به مفهوم تعاملات اجتماعی چه تاثیراتی درطراحی مجتمع های مسکونی می گذارد و امروزه تا چه میزان تحت تاثیر این مفهوم کاربردی قرارگرفته است ؟هدف این پژوهش ، دستیابی به اصول و مبانی طراحی معماری جامع و ارائه راهکار هایی جهت ایجاد رابطه ای مطلوب میان نیاز به تعاملات اجتماعی با مجتمع های مسکونی است که در نتیجه باعث افزایش احساس رضایتمندی ساکنین نسبت به مجتمع ها می گردد . این تحقیق از نظر رویکرد از نوع کیفی می باشد چرا که در این پژوهش بررسی اطلاعات مورد نظر بیشتر از نوع مفهومی و کیفیت کارایی آن مورد بررسی قرار می گیرد همچنین مطالعات تحقیق از نوع ژرفانگر است و بصورت عمقی مورد بررسی قرار داده شده و بدنبال جنبه های کیفی ، ارزشی و ذهنی پدیده ها می باشند. روش تحقیق در این پژوهش به صورت توصیفی و تحلیلی صورت گرفته و درروش گردآوری اطلاعات با استفاده از مطالعات کتابخانه ای به جمع آوری و به بررسی نظریه ها و مبانی پژوهشگرانی که در زمینه خلوت فردی فعالیت داشته اند پرداخته شده است .

Keywords:

تعاملات اجتماعی , حس تعلق به مکان , اصول طراحی , مسکن و معماری