نگرش کلی هنر و معماری اسلامی ایران در مساجد اصفهان

هنر اسلامی ذاتا مقدس و الهی است و آنچه موجب امتیاز آن نسبت به سایر هنرها می شود، موضوع و محتوای آثار است که تاثیر متفاوتی می گذارد . یک هنرمند اسلامی وظیفه دارد که در آثار خود ستایش و صنع خداوند را متبلور کند و در واقع هنرمند اسلامی در آثار خود باید یاد خداوند را زنده کند و از جمله اقدامات مهمی که در هنر اسلامی باید مورد توجه قرار گیرد شریک قرار ندادن برای خداوند در هنر اسلامی است . کمیت و کیفیت تجلی هویت اسلامی از جنبه های مختلف و بعضا متقابل همدیگر بررسی شده است . در برخی از آثار به انعکاس کامل متون اسلامی در آثار معماری و در برخی دیگر از جنبه عدم وجود هرگونه ارتباط فیمابین متون دینی و آثار معماری پرداخته شده است . براساس نگرش حکمی به معماری اسلامی ، آن چه میان بیننده و صاحب اثر هنری ، به عنوان واسطه قرار گرفته است ، رسانه ای از مفاهیم دینی و ملکات حق تعالی می باشد. در این مقاله سعی شده تا ضمن بررسی نظریات مختلف در زمینه زیبایی ، شکل گیری مساجد، نظام ورودی مساجد، عناصر ترکیب آنها، قواعد ترکیب ، میزان تجانس شکلی ، دیدگاهی را که به واسطه می توان از آثار موجود، هنر و معماری اسلامی را بازیافت ، ارائه نمود؛ همچنین دلایل کاربرد وسیع این پدیده را در معماری ایران بویژه در مساجد مورد تحلیل قرار داد.

Keywords:

معماری اسلامی , هنر , اصفهان , مساجد , مکتب , زیبایی .