نگرشی به تحلیل عنصر اصلی و مهم بناهای مذهبی از زمان صدر اسلام تا دوره سلجوقیان، نمونه موردی (مناره یا گلدسته ، ماذنه در مساجد)

فرهنگ و تمدن هر نسلی نشات گرفته از سنت های نیاکان و پیشینیان آن است . بنیان اجتماعی ، فرهنگی و عقیدتی هر ملتی که ریشه در باورهای فرهنگی و اجتماعی دارد، نیاکان آن سرزمین هستند. یکی از مهم ترین عناصر معماری که در فرهنگ معماری و سنت های اجتماعی جایگاه ویژه ای دارد، مناره است که متاسفانه کمتر مورد توجه مورخان و صاحب نظران قرار گرفته است . مناره به معنای مکان نور از نظر ساختمان است . طویل و باریکی که در کنار مساجد و بقاع متبرکه برای اذان یا به خواست راهنما در کنار راه، مساجد و کاروانسراها، مدارس و دارالضیافه ساخته شده است که به منظور روشن کردن چراغ یا آتش بر روی آن است . کمک در شب ، به مناره یا مکان نور شناخته شده است . آثار و نشانه های منارههای پیش از اسلام که تعداد بسیار کمی از آنها در ایران باقی ماندهاند، نتیجه می شود که در منارههای پیش از اسلام هدف ارشاد ساخته شده است . معماری منارهها به ویژه در ایران، بی تردید با تغییرات، ریشه در طرحهای معماری پیش از اسلام دارد، بدین منظور در این مقاله با استفاده از روش توصیفی ، پژوهش های مبتنی بر سیر تحول منارهها، از اوایل اسلام تا دوره سلجوقی ، تاریخ را به خود اختصاص داده است . منارههای ایران که با تکیه بر دادههای جمع آوری شده توسط اینترنت - کتابخانه اهمیت ویژهای به این ویژگی خواهند داد، توجه به ارزش در معماری سنتی ایران، که به فرآیند تحول در طول مناره سلجوقی اسلام و موضوعات آنها مورد بحث و بررسی پرداخته شده است .

Keywords:

معماری اسلامی , مناره , اوایل اسلام , دوره سلجوقی , مناره در ایران , تحول.