نقش زیست پذیری و هویت بخشی در مسکن های بومی گیلان

معماری به رغم تفاوت های سرزمینی که در شکل آن تاثیر فراوانی داشته ویژگی های ذاتی ،پویا و تدریجی است که آن را هویت می نامند،هویت را می توان تجلی فرهنگ در محیط نیز دانست زیرا مکان ها از انسان معنا می گیرند و انسان نیز مجموعه ای از باورها و اندیشه ها است که فرهنگ او را شکل می دهد و نمود و تجلی از فرهنگ و هویت جامعه دچار دگرگونی هایی شده است ،از این رو مردم در هر سرزمینی در ساخت اثر معماری در تلاش اند تا با بهره گیری از عناصر مادی ،از ارزش ها و هویت خویش حفاظت کنند و همچنین شناخت محیط و معماری تنها با درک فعالیت های انسان در دنیای پیرامونش امکان پذیر است . روش تحقیق این پژوهش توصیفی -تحلیلی بوده و از منابع کتابخانه ای و میدانی جهت جمع آوری اطلاعات استفاده شده است . در نهایت نتایج تحقیق نشان می دهد که به منظور ارتقای زیست پذیری با توجه به عناصرکیفیت مسکن بومی باید راهکارهایی از قبیل توجه به طبیعت (جهت گیری مناسب بنا، توجه به فضای باز و...)، ساختار فیزیکی (وجود بالکن و تراس، بهره گیری از اصول ساختمانی گذشته و...)و عملکرد(استفاده از الگوی معماری مطلوب، انعطاف پذیری فضا و....) بهره برد.

Keywords:

زیست پذیری , هویت و معماری , مسکن بومی , مسکن بومی گیلان