تدوین معیارهای مسیریابی در فضای داخلی بیمارستان

دستیابی به سهولت مسیریابی در فضای داخلی ، از عواملی است که خوانایی را افزایش می دهد. این فعالیت به ظاهر ساده چالش های جدی را برای طراحی معماری ارائه می کند؛ زیرا مسیریابی برای کاربران در فضای داخلی ، رفتاری هدفمند، جهت دار و حرکتی پویا از مبدا به مقصد و شامل تعاملاتی بین راهبر و محیط است که به طور مستقیم توسط آن ها درک نمی شود و در برخی موارد منجر به شکست ، سرخوردگی ، نگرانی و یا گمشدگی آن ها می شود. تعاملات بین راهبر و محیط تحت عنوان راهکار مسیریابی بررسی می شود که ساختاری ادراکی دارد و افراد از آن ها برای پیدا کردن مقاصد خود استفاده می کنند. نو بودن این دانش در ایران و تفاوت با پژوهش های پیشین به علت تاثیرگذاری عادات و رفتارهای حرکتی در انتخاب راهکارهای مسیریابی و همچنین وجود این تفاوت ها در نوع کاربری و میزان پیچیدگی فضایی نمونه های بررسی شده در راستای تعیین راهکارها، هدف از انجام مقاله را به سوی دستیابی به راهکارهای مسیریابی ، سوق داد. در این مقاله از روش تحقیق کیفی استفاده شده که براساس دانش محیطی و مشاهده داده های رفتار محیطی افراد و به دست آوردن این داده ها در حین مسیریابی ، در فضای داخلی معماری تکیه دارد. در نتیجه ، کاربران از راهکارهای چارچوب مرجع ، مستقیم ، جستجوی سیستماتیک و شناخت مقصد و مسیر، به ترتیب زمانی استفاده می کنند که بیشترین گم شدگی تا کمترین آن را در حین مسیریابی تجربه کرده باشند.

Keywords:

مسیریابی , بیمارستان , معماری داخلی