تحلیلی بر تطبیق جدارههای طراحی شده فضاهای بینابین با دستگاه بینایی با توجه به زاویه دید افقی چشم انسان(نمونه موردی : صحن امامزاده حمزه و امامزاده طاهر حرم شاه عبدالعظیم حسنی (ع))

مقیاس انسانی یکی از مهم ترین ویژگی های فضاهای شهری است که نقش مهمی در ایجاد ارتباطی مطلوب بین انسان و فضا دارد. وجود این ویژگی در فضاهای شهری ، فضا را انسانی تر کرده و ادراک آن را آسانتر می نماید. جدارههای فضاهای بینابین همچون صحن ها یکی از مهم ترین اجزاء محیط بصری شهری می باشد که ساختار و چیدمان افقی آنها تاثیر بسیار قابل توجهی در احساس آسایش بصری دارد. این پژوهش با هدف ارتقای ادراک حسی -بصری انسان و انطباق حداکثری محیط مصنوع با زوایای افقی بینایی چشم انسان می باشد. روش پژوهش مبنی بر استفاده از منابع کتابخانه ای و با ابزار مطالعات میدانی و به کمک تطبیق زوایای بصری افقی چشم انسان با جدارههای صحن های امامزاده طاهر و امامزاده حمزه در مجموعه شاه عبدالعظیم حسنی (ع) بعنوان نمونه هایی برجسته از صحن های میدانگاهی بوده است . یافته های پژوهش حاضر نشان داده است که در این صحن ها با تاکید بر جنبه های ادراکی فضا و نحوه ادراک آن توسط بیننده، به جای ابعاد و وسعت واقعی فضا و اجزای آن، کیفیت مقیاس انسانی در این مجموعه تقویت گردیده و عناصر طراحی بصری بر الگوهای رفتاری و ارتقاء مطلوبیت و آسایش بصری ناظران تاثیرگذار می باشد.

Keywords:

ویدئواکولوژی , امامزاده حمزه , امامزاده طاهر , زاویه افقی دید , فضای بینابین