اثرگذاری پایداری اجتماعی و محیطی بر طراحی ساختمان های پایدار

معماری پایدار پاسخی است به چالش های جهانی در عصر جدید از قبیل تغییر اقلیم ، کمبود منابع و ضرورت حفظ تنوع زیستی . در ساختمان های قابل سازگار جنبه های انطباق بصورت ترکیبی یکپارچه در معماری پایدار در نظر گرفته می شود. رویکرد ساختمان های ریتمیک به پارامترهای مختلف زمینه پایداری واکنش نشان می دهد. این مقاله چارچوبی برای معماری سازگار معرفی می کند که شامل زمینه مبنا برای پایداری است و تفکر سیستمی را در بر می گیرد. با تکیه بر ادبیات کیفی ، مروری بر پژوهشهای موضوعی مرتبط انجام می گیرد، موضوعات را دسته بندی می کند و محرکهای موثر را مشخص می کند. پیکربندی فضایی به دلیل تاثیر آن بر رفتار اجتماعی ، تراکم و آرایش فیزیکی ، عنصر مهمی از طراحی ساختمان ها است . با این حال، مطالعات کنونی معمولا هنگام بررسی تاثیر تراکم بر شاخص های پایداری اجتماعی ، از جمله ایمنی ، تعامل اجتماعی ، حس مکان، ثبات جامعه و مشارکت جامعه ، این جنبه را نادیده می گیرند. نتایج ، نقش جدایی ناپذیر پیکربندی فضایی برای پایداری اجتماعی را در یافتن پیوندی قوی بین ایمنی ، مکان و محیط اجتماعی با بحث در مورد اندازه گیری های پیکربندی فضایی به تصویر می کشد. مشارکت جامعه و ثبات جامعه به شدت تحت تاثیر پیکربندی فضایی قرار نگرفته است . نتایج این مطالعه می تواند به برنامه ریزان، سیاست گذاران و طراحان کمک کند تا پایداری اجتماعی را به صورت استراتژیک در برنامه های توسعه تراکم شهری با در نظر گرفتن پیکربندی فضایی اولویت بندی کنند.

Keywords:

معماری پایدار , پایداری اجتماعی , ساختمان , تراکم شهری