مطالعه تاثیرات متقابل نگارگری ایرانی از نقاشی اروپا در عصر صفوی

نگارگری هنرمندان مسلمان ایرانی ، متاثر از حکمت و اندیشه اسلامی ، و در پی به نمایش گذاشتن زیبایی و روایت گری بوده است . این در حالی است که برخلاف نگارگری ایرانی ، نقاشی غرب در خدمت شمایل نگاری قرار گرفته است . بنابراین ، شخصیت پردازی در نگارگری سنتی ایران در عین منحصر به فرد بودن، براساس الگوهای مشخصی ترسیم می شده اند. سه موضوع نگارگری ایرانی عبارت از، بزمی ، رزمی و مذهبی می باشد، که در هر سه روایت ، انسان ها در سیمای غیرواقع گرا به ترسیم درآمده اند، از سویی شخصیت پردازی در نگارگری سنتی ایران متناسب با عوامل گوناگون اجتماعی ، متفاوت بوده است . در پژوهش حاضر به اختصار به تحولات شاخص اجتماعی دوره صفوی ، پرداخته شده است و تاثیرات عمده آن، بر شخصیت پردازی در نگارگری ایرانی ، مورد بررسی قرار گرفته است . نگارگران ایرانی ، ضمن رعایت اصول تصویرگری و بهره گیری از اساطیر، نمادها و الگوهای کهن ، همچنین اصولی همانند پرسپکتیو مقامی ، سبک شخصی خود را در شخصیت پردازی تجربه می کردند. با رواج گرایش به هنر غربی ، به مرور زمان اصول شخصیت پردازی سنتی نادیده گرفته شد و این هنر به سوی شخصیت پردازی واقع گرایانه تغییر مسیر داد. این پژوهش ، با روش تحلیلی توصیفی و با رویکرد مقایسه ای شخصیت پردازی در نگارگری ایران عهد صفوی و نقاشی غربی و روش گردآوری اطلاعات نیز به صورت کتابخانه ای بوده است . این پژوهش کوشید است ، تا تحولات نگارگری عصر صفوی را به موازات تحولات سیاسی ، اجتماعی آن عصر مورد بحث و بررسی قرار دهد.

Keywords:

ایران , نگارگری , نقاشی غرب , دوره صفوی .