تاثیر تمرین بر تناوب تکلیف دوگانه دیداری - شنیداری و شنیداری - دیداری در دوره بی پاسخی روان شناختی

مقدمه: هدف از تحقیق حاضر بررسی تاثیر تمرین بر تناوب تکلیف دوگانه دیداری شنیداری و شنیداری دیداری در دوره بی پاسخی روان شناختی بود. روش: بدین منظور از میان کلیه دانشجویان ۱۸ تا ۲۸ سال شهرستان خرمشهر تعداد ۴۵ نفر به صورت هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در سه گروه ۱۵ نفری، تمرین با تکلیف شنیداری دیداری، تمرین با تکلیف دیداری شنیداری و گروه کنترل دسته بندی شدند. از تمامی شرکت کنندگان آزمون تکلیف دوگانه دیداری شنیداری و شنیداری دیداری به عمل آمد. فواصل زمانی بین ارائه دو محرک ۷۵ و ۱۵۰ (فاصله کم) ۳۵۰ و ۴۵۰ هزارم ثانیه (فاصله زیاد) بود. برنامه تمرینی شامل ۵ جلسه در ۵ روز بود که هر جلسه شامل ۱۲ بلوک ۸ کوششی با تکلیف دوگانه دیداری شنیداری همانند پیش آزمون ارائه شد و فاصله استراحت بین بلوک ها دو دقیقه بود. یافته ها: نتایج آزمون تحلیل واریانس ۲ (گروه) در ۴ (پیچیدگی محرک ها) با تکرار سنجش عامل آخر و آزمون تی مستقل و تحلیل کوواریانس نشان داد که در تمامی توالی محرک­ها و در هر چهار فاصله زمانی بین گروه آزمایش و کنترل اختلاف معناداری وجود دارد ولی تفاوت معنی داری بین ارائه محرک اول دیداری نسبت به شنیداری وجود ندارد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد که تمرین تکلیف دوگانه از طریق افزایش سازگاری محرک پاسخ موجب کاهش نیاز به توجه شده و با کاهش ظرفیت موردنیاز توجه که برای انجام تکلیف پردازش هم زمان دو محرک امکان پذیر است، می تواند بر الگوی دوره بی پاسخی روان شناختی دیداری شنیداری و نیز شنیداری دیداری با فاصله زمانی کم وزیاد تاثیر مثبت داشته باشد.

Keywords:

تکلیف دوگانه , دوره بی پاسخی روان شناختی , پردازش هم زمان , الگوی دیداری , الگوی شنیداری