نقش بازداری پاسخ در پیش بینی علائم اختلالات رفتاری کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر مقطع ابتدایی با واسطه گری سبک های فرزندپروری

هدف: هدف پژوهش حاضر بررسی نقش بازداری پاسخ در پیش بینی علائم اختلالات رفتاری کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر مقطع ابتدائی باواسطه گری سبک های فرزندپروری بود. روش: رویکرد این پژوهش کابردی است و برای انجام آن از روش همبستگی بهره گرفته شده است. در این پژوهش ۱۵۰ دانش آموز کم توان ذهنی آموزش پذیر با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند از مدارس تبریز انتخاب شدند. سپس پرسشنامه های سیاهه رفتاری کودک (CBCL) و سبک های فرزندپروری بامیرند توسط والدین تکمیل گردید و آزمون نوروسایکولوژیک ریسک پذیری برو-نرو-برو به صورت کامپیوتری توسط شرکت کننده ها انجام شد. همچنین داده های گردآوری شده با روش مدل سازی معادلات ساختاری با رویکرد حداقل مربعات جزئی (PLS) مورد تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج پژوهش نشان داد بین بازداری پاسخ با علائم اختلالات رفتاری و همچنین بین سبک فرزندپروری مقتدرانه با علائم اختلالات رفتاری رابطه منفی و معنادار وجود دارد (۰۰۱/۰P<). همچنین نتایج نشان داد که اکثر والدین دارای سبک فرزندپروری مقتدرانه (۱/۷۹%) بودند. علاوه بر این نتایج معادلات ساختاری PLS نشان داد که بازداری پاسخ و سبک فرزندپروری مقتدرانه توانایی پیش بینی علائم اختلالات رفتاری را دارند (۰۰۱/۰.(P< نتیجه گیری: پیشنهاد می شود که مداخلات درمانی نوین در ترمیم بازداری پاسخ کودکان کم توان ذهنی طراحی شود و همچنین جلساتی برای آموزش والدین کودکان کم توان ذهنی آموزش پذیر درباره شیوه های فرزندپروری برگزار شود.

Keywords:

Response inhibition , behavioral disorders , intellectual disability , parenting styles , بازداری پاسخ , اختلالات رفتاری , کم توان ذهنی , سبک های فرزندپروری.