ارزیابی کاربرد کودهای زیستی و شیمیایی بر کارایی مصرف کود ، عملکرد و اجزای عملکرد دانه آفتابگردان

به منظور مقایسه تاثیر کود­ های زیستی و شیمیایی بر اجزای عملکرد و کارایی مصرف نیتروژن در آفتابگردان این آزمایش به صورت مزرعه­ای در سال ۱۳۸۸ به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار انجام شد. تیمار کود زیستی نیتروکسین در دو سطح شامل عدم تلقیح و تلقیح بذور با نیتروکسین، تیمار مصرف کود زیستی بارور-۲ در دو سطح شامل عدم تلقیح و تلقیح بذور با بارور-۲ و تیمار مصرف کود های شیمیایی نیتروژن و فسفر در چهار سطح شامل عدم مصرف کود های شیمیایی نیتروژن و فسفر (شاهد)، ۵۰ کیلوگرم نیتروژن + ۲۵ کیلوگرم فسفر، ۱۰۰ کیلوگرم نیتروژن + ۵۰ کیلوگرم فسفر و ۱۵۰ کیلوگرم نیتروژن + ۷۵ کیلوگرم فسفر در هکتار بود. نتایج نشان داد که اثر کاربرد کود زیستی بارور۲ بر صفت شاخص برداشت دانه معنی­دار بود. همچنین کاربرد کود زیستی نیتروکسین بر صفات تعداد دانه در طبق، عملکرد دانه و شاخص برداشت دانه معنی­دار بود. تاثیر تیمار مصرف ترکیبی کودهای شیمیایی نیتروژن و فسفر نیز بر صفات ارتفاع گیاه، قطر طبق، عملکرد دانه، تعداد دانه در طبق، کارایی مصرف نیتروژن، کلروفیل برگ و وزن هزار دانه نیز معنی دار بود. به طوری که در بین سطوح مختلف مصرف کود های شیمیایی، تیمار مصرف ۱۰۰ کیلوگرم نیتروژن + ۵۰ کیلوگرم فسفر در هکتار با میانگین ۱۶۰۳ کیلوگرم در هکتار و تیمار مصرف ۵۰ کیلوگرم نیتروژن + ۲۵ کیلوگرم فسفر در هکتار با میانگین ۱۲۸۳ کیلوگرم در هکتار به ترتیب بیشترین و کمترین مقدار عملکرد دانه را به خود اختصاص دادند. بنابراین به نظر می­رسد که برای افزایش عملکرد کمی و کیفی گیاهان زراعی، می­توان از روش­های تغذیه تلفیقی کودهای مختلف استفاده کرد.

Keywords:

آفتابگردان , بارور-۲ , عملکرد دانه , نیتروژن