بازنگری ابزارهای سنجش ساختمانهای سبز بر اساس بحرانهای موجود در ایران

امروزه، سامانه های متعدد رتبه بندی پایداری ، میزان هم سازی ساختمان با محیط را ارزیابی می کنند. معیارهای ارزیابی به عنوان مهم ترین رکن سنجش ، گرایش غالب هر سامانه را مشخص می کند. با توجه به وجود بحران سراسری انرژی در جهان و همچنین پتانسیل های بالای اقلیمی کشور ایران در زمینه انرژی ؛ توسعه معماری پایدار و سبز امری ضروری می باشد که اولین قدم برای آن، تدوین اصول و معیارهایی با استفاده از تجربه های موفق جهانی همراه با متناسب سازی آنها با نیازهای جامعه ایرانی است . متناسب سازی بومی می تواند منجر به ارائه نوآوری هایی برای پاسخگوئی به نیازهای فرهنگی از طریق توسعه سامانه ای منعطف و مبتنی بر اقلیم ، اقتصاد، فرهنگ و اجتماع گردد. در این پژوهش در گام اول ما به بررسی تعدادی از این سامانه ها پرداخته ایم به طوری که مبانی و رویکرد هر سامانه نقش موثری در سازماندهی ساختار محتوایی معیارها دارد؛ بنابراین برای ارائه یک روش ارزیابی زیست محیطی موثر، معیارهای قابل استفاده برای نیاز منطقه / کشور باید شناسایی شود سپس هر معیار نیازمند دادن یک وزن مناسب می باشد که باتوجه به نیاز آن منطقه تعیین می گردد. در گام دوم میزان اهمیت معیارها و شاخصه های ارزیابی را در ایران بررسی کردیم . در نهایت این نتیجه حاصل شد که متناسب سازی بومی می تواند منجر به ارائه نوع آوری هایی برای پاسخگوئی به نیازهای فرهنگی مبتنی بر اقلیم ، اقتصاد، فرهنگ و اجتماع گردد.

Keywords:

سامانه های رتبه بندی پایداری , ابزارهای ارزیابی , ساختمان سبز , معیارهای ارزیابی در ایران