پیشبینی افکار خودکشی بر اساس نا امیدی و دشواری در تنظیم هیجانی درافراد تحت درمان نگهدارنده با متادون

توجه به ارتقاء کیفیت زندگی افراد تحت درمان نگهدارنده با متادون از اهمیت بالایی برخوردار است. این مطالعه با هدف پیشبینی افکار خودکشی بر اساس نا امیدی و دشواری در تنظیم هیجانی در افراد تحت درمان نگهدارنده با متادون انجام شد. روش پژوهش کاربردی و از نوع توصیفی-همبستگی است. جامعه آماری این مطالعه شامل کلیه افراد متقاضی ترک اعتیاد میباشند که به مرکز ترک اعتیاد حکیم در سال ۱۴۰۱ مراجعه کرده بودند. در این مطالعه ۴۰ نفر به روش در دسترس انتخاب شدند. به منظور جمع آوری داده ها از مقیاس افکار خودکشی بک (BSSI)، مقیاس ناامیدی بک (BHS) و پرسشنامه تنظیم شناختی هیجان (DERS) استفاده شد. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS و آزمونهای آماری ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون انجام شد. نتایج نشان داد که بین افکار خودکشی و ناامیدی ارتباط مثبت (۰/۶۴۹) وجود دارد؛ در واقع هر چقدر افراد ناامیدی بیشتری داشته باشند، افکار خودکشی آنها بیشتر است. نتایج نشان داد که بین افکار خودکشی و دشواری در تنظیم هیجان ارتباط مثبت (۰/۳۳۰) وجود دارد؛ در واقع هر چقدر افراد دشواری در تنظیم هیجان بیشتری داشته باشند، افکار خودکشی آنها بیشتر است. نتایج رگرسیون نشان داد که فقط متغیر ناامیدی بر اساس ضریب R۲ در مجموع ۴۲ درصد از واریانس متغیر افکار خودکشی را تبیین میکند. در مجموع میتوان نتیجه گرفت که ناامیدی و دشواری در تنظیم هیجان از عوامل موثر بر افکار خودکشی در افراد تحت درمان نگهدارنده با متادون میباشد؛ بر این اساس اجرای مداخلات درمانی مناسب جهت بهبود کیفیت زندگی این افراد بر اساس عوامل پیشبین پیشنهاد میشود.

Keywords:

افکار خودکشی , ناامیدی , تنظیم هیجان , متادون