اثربخشی آموزش گروهی برنامه والدگری مثبت بر بهبود روابط والد-کودک وسبک فرزند پروری در بین والدین دارای کودکان دارای نقص توجه

رفتار کودکان مبتلا به بیش فعالی / کمبود توجه بر عملکرد آنها در خانواده، مدرسه و اجتماع اثر سوء می گذارد و واکنش منفی اطرافیان را بر می انگیزد بنابراین هدف از مطالعه حاضر بررسی اثربخشی آموزش گروهی برنامه والدگری مثبت بر بهبود روابط والد-کودک و سبک فرزند پروری در بین والدین دارای کودکان دارای نقص توجه بود. پژوهش حاضر نیمه تجربی بود و در آن از پیش آزمون و پس آزمون برای گروه های آزمایش و کنترل استفاده شد. مرحله ی پیگیری پس از یک ماه اجرا گردید. گروه آزمایش در جلسات فرزندپروری مثبت شرکت کردند، ولی گروه کنترل هیچ مداخله ای دریافت نکردند. جامعه ی آماری این تحقیق کلیه ی والدین کودکان دارای مشکلات بیش فعلی مدارس دبستان شهر آباده در سال ۱۴۰۱ است. از بین والدین کودکان نمونه ای به حجم ۳۰ نفر در دو گروه ۱۵ نفری از پدر و مادران کودکان با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی چند مرحله ای انتخاب می گردند. برای انتخاب کودکان دارای مشکل بیش فعالی، معلمان پرسشنامه ی کانرز (۱۹۹۸) را تکمیل و از بین دانش آموزان، کسانی که مشکلات مشکل بیش فعالی دارند، لیست می شوند و سپس برای اجرای آموزش از والدین آنها دعوت به عمل آمد. بر اساس نتایج تحقیق آموزش گروهی برنامه والدگری مثبت بر بهبود روابط والد-کودک و سبک فرزند پروری در بین والدین دارای کودکان دارای نقص توجه اثربخش بود. نمرات میانگین تعدیل شده سبک فرزند پروری بیان میکند که گروه آزمایشی در سبک فرزند پروری پس آزمون نمرات بالاتری است.

Keywords:

آموزش گروهی , برنامه والدگری مثبت , بهبود روابط والد-کودک , سبک فرزند پروری