ارزیابی ارتباط سطح سرمی ویتامین D با پریودنتیت مزمن در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی گلستان در سال ۱۴۰۰-۱۳۹۹

مقدمه: پریودنتیت مزمن در نتیجه تقابل بین میکروارگانیسم های بیوفیلم پلاک و سلول های ایمنی میزبان ایجاد می شود. سطح برخی از ویتامین ها ممکن است در پیشگیری و کنترل این بیماری نقش داشته باشند. هدف از مطالعه حاضر، تعیین ارتباط سطح سرمی ویتامین D با پریودنتیت مزمن در بیماران مراجعه کننده به دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی گلستان بود.مواد و روش ها: در این مطالعه مورد-شاهدی، ۴۹ فرد سالم از نظر پریودنتال (گروه کنترل) و ۴۹ بیمار مبتلا به پریودنتیت مزمن(گروه مورد) شرکت کردند. نمونه خون از افراد شرکت کننده تهیه شد و سطح ویتامین D با استفاده از روش الایزا اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از آزمون من-ویتنی برای مقایسه سطح ویتامین D در دو گروه در سطح اطمینان ۰۵/۰ تجزیه و تحلیل شدند.یافته ها: در مجموع (۸/۳۷%) ۳۷ مرد و (۲/۶۲%) ۶۱ زن وارد مطالعه شدند. سطح ویتامین D سرمی در دو گروه شاهد و مورد به ترتیب برابر با ۱۲/۱۶ ± ۶۱/۳۵ و ۵۴/۱۰ ± ۹۸/۲۴ نانوگرم بر میلی لیتر بود (P˂۰.۰۰۱). نسبت شانس ابتلا به پریودنتیت مزمن در هر واحد تغییر در سطح ویتامین D با حذف عوامل مخدوش کننده برابر با ۹۴/۰ (۹۷/۰ - ۹۰/۰) نانوگرم بر میلی لیتر بود (P˂۰.۰۰۱). نتیجه گیری: سطح سرمی ویتامین D در افراد دارای پریودنتیت مزمن نسبت به افراد سالم از نظر پریودنتال پایین تر بود. کاهش سطح ویتامین D سرمی، ممکن است شانس ابتلا به پریودنتیت مزمن را افزایش دهد.

Keywords:

پریودنتیت مزمن , سرم , ویتامین D