بررسی اثر سنگدانه های مختلف بر دوام بتن های خود متراکم در معرض سولفات با استفاده از آزمون انتقال اصطکاک

علی رغم اینکه در بیشتر شرایط بهره برداری، اجزای تشکیل دهنده بتن، فشردگی و عمل آوری آن در عملکرد بتن تاثیر گذار می باشند، ولی شکست زودرس بتن به دلیل مشکلات دوام سازه های بتنی نیز بسیار اتفاق می افتد. با توجه به عدم وجود اطلاعات مربوط به تاثیر نوع و مقاومت انواع سنگ ها بر دوام بتن خودمتراکم، در این مقاله با بکارگیری آزمون نوین و درجای "انتقال اصطکاک" و مقایسه با نتایج آزمون استاندارد "مغزه گیری" اقدام به بررسی تاثیر مقاومت سنگدانه های مختلف بر پایایی بتن های خودمتراکم در معرض سولفات سدیم گردیده است. از ۹ نوع سنگ با نام های تراورتن، گرانیت، بازالت، اندزیت، مرمریت، توف سبز سنگی، توف سبز بلورین، ریولیت و آهک بری ساخت بتن های خودمتراکم استفاده شده است. آزمایشات مقاومت فشاری بتن های خود متراکم عمل آوری شده در آب و محلول سولفات سدیم در سنین ۷، ۱۴ و ۲۸ انجام پذیرفت. از نتایج بدست آمده مشاهده شد که تغییر حجم سنگ های با درصد جذب آب بالاتر، کمتر بوده و رابطه مستقیم بین مقاومت فشاری بتن های خود متراکم عمل آوری شده در آب و محلول سولفات سدیم با مقاومت سنگ مادر وجود دارد. همچنین شاهد افزایش مقاومت فشاری بتن های خودمتراکم قرار گرفته در محلول سولفات سدیم در سنین پایین در مقایسه با نمونه های قرار گرفته در آب می باشیم. در ضمن رابطه خطی با ضریب همبستگی بالا بین نتایج آزمون انتقال اصطکاک با آزمون مغزه گیری وجود دارد. مقاومت فشاری سنگ های توف سبز بلورین، توف سبز، اندزیت، ریولیت، تراورتن، آهک، مرمریت، گرانیت و بازالت به ترتیب برابر ۷۶/۳۱، ۱۲/۳۳، ۹۲/۳۹، ۱۴/۴۳، ۴۱/۴۸، ۹۷/۵۱، ۶۶/۵۹، ۱۷/۶۲ و ۴۱/۷۵ مگپاسکال می باشد. با افزایش مقاومت فشاری، نتایج آزمون انتقال اصطکاک نیز افزایش داشته بطوریکه برای سنگ های مذکور به ترتیب برابر ۴/۱۳۲، ۹/۱۴۶، ۹/۱۵۵، ۱/۱۶۸، ۳/۱۷۶، ۳/۱۸۵، ۸/۱۸۹، ۵/۱۹۸ و ۹/۲۰۷ نیوتن متر می باشد.

Keywords:

, انتقال اصطکاک , سنگ های مختلف , مقاومت , بتن خود متراکم , سولفات