بررسی ویژگی های آموزش صلح در برنامه ی درسی در آموزش و پرورش

آموزش صلح به عنوان سازوکاری به منظور ایجاد تعهد و تشویق به صلح، بالا بردن اعتماد به نفس به عنوان یک عامل فردی صلح، آگاهی دادن فراگیران به عواقب جنگ و بی عدالتی اجتماعی، آموزش در جهت ایجاد ساختارهای اجتماعی صلح آمیز و عادلانه و تشویق فراگیر به عشق و دوستی با جهان به منظور ایجاد آینده ای صلح آمیز مورد استفاده قرار می گیرد. تغییرات اجتماعی یا آموزش صلح در برگیرنده ارتقا ظرفیت فردی در مواقع مواجه شدن با گفتارهای جمعی درون گروهی و ظهورش در روابط فرهنگی و ساختارهای گروهی و میان گروهی است. آموزش صلح یک ضرورت فوری است نه تنها به این دلیل که در حال حاضر فرآیندهای جهانی دچار تضاد عمیق است، بلکه باید پذیرفت؛ امروزه جنگ به عنوان یک واقعیت زندگی است در هر زمان اتفاق می افتد با توجه به برخورد منافع، ایده ها، جهت گیری های سیاسی، سیستم اقتصادی، و ...، خشونت اغلب به عنوان راهی برای حل و فصل تعارض استفاده می شود. با این حال، پایان دادن جنگ از طریق خشونت به طور بالقوه باعث ایجاد ناامنی و اثراتی مخربی می شود. بنابراین، ضرورت آموزش صلح از دوران کودکی به عنوان زیربنای شکل گیری جهان آینده ضرورت می یابد. اعتقاد بر این است که آموزش و پرورش رسمی یک مکانیزم مناسب و سیستمی منسجم که دارای رهبری و مدیریت سازمان یافته می-باشد؛ می تواند زمینه ساز آموزش و پروش صلح شود. بنابراین لازم است برنامه ای جامع و مدون در زمینه آموزش صلح و مولفه-های آن طراحی و اجرا شود. این موضوع تنها به متخصصان حوزه ی علوم تربیتی و انسانی مربوط نمی شود بلکه سیاست بازان و برنامه ریزان را به فکر فرو برده است. از این رو با وجود توسعه کمی و کیفی آموزش ها در دوره ابتدایی به موضوع صلح توجه کافی نشده است. علت این امر از یک سو فقدان برنامه درسی تحت عنوان آموزش صلح یا عناوین مشابه می باشد و از سوی دیگر مطالعه مستقلی در خصوص مفاهیم و مضامینی که بتواند در زمین صلح به کودکان و نوجوانان ایرانی آموزش داده شود در دسترس نمی باشد. از این رو با توجه به این که آموزش صلح نتوانسته در برنامه ی درسی جایگاه واقعی خود را پیدا کند.

Keywords:

کلمات کلیدی: آموزش صلح , سیستم آموزشی , برنامه درسی , مدیریت سازمان