بررسی نقش حمل و نقل شهری نوین در ترغیب شهروندان بر پیاده مداری در بافت های تاریخی و فرهنگی

ارتباط بین حمل و نقل شهری و بافت شهری همواره مورد توجه کارشناسان و کارشناسان این زمینه بوده است . شبکه های حمل و نقل شهری و زمین های مسکونی بیشترین سهم را در اشغال زمین های شهری داشته اند. شبکه حمل و نقل شهری شکل فضاهای شهری را تعیین می کند و از این منظر سهم بسزایی در برنامه ریزی و طراحی شهری دارد; به حدی که این دو مورد نمی توانند از یکدیگر جدا شوند. در این تحقیق ، یک مطالعه تحلیلی در مورد چگونگی تاثیر فناوری حمل و نقل شهری بر شکل و فعالیت بافتهای تاریخی با تاکید بر گسترش ترافیک عابر پیاده انجام شده است . هدف از این تحقیق ، ارائه یک مدل مفهومی با بررسی منطقی روابط و چگونگی تاثیر متغیرهای مستقل شکل و فعالیت بافتهای تاریخی بر متغیر وابسته حمل و نقل شهری است . وال اصلی تحقیق این است که چگونه ویژگی های بافت به طور کلی و بافت های تاریخی به ویژه در معرض تغییر در فناوری حمل و نقل شهری است . روش تحقیق مورد استفاده در این تحقیق مبتنی بر مطالعات نظری و بررسی نمونه های موفق جهانی در زمینه بهبود ترافیک عابر پیاده در بافت های تاریخی است . نتایج نشان می دهد که افزایش تراکم ،استفاده مختلط ، خرده فروشی , افزایش جزئیات طراحی مسیرهای پیاده و کاهش عرض جاده به تقویت گردش عابر پیاده در بافتهای تاریخی کمک می کند.

Keywords:

بافت کالبدی , پیاده مداری , حمل ونقل شهری , محلات تاریخی