بررسی پارادایم های مختلف در طراحی برنامه درسی از سوی آموزگاران

پیشرفت ها در علوم یادگیری حاکی از این امر است که چگونه یادگیری دانش آموز زمانی که در زمینه های معنادار قرار می گیرد، زمانی که دانش آموزان به طور فعال در فرآیند یادگیری خود درگیر هستند و زمانی که با دیگران همکاری می کنند، سود می برد .یادگیری معلم از این منظر اذعان می کند که یادگیری به رشد رسمی حرفه ای محدود نمی شود، بلکه در تمام عرصه هایی که معلم در آن شرکت می کند صورت می گیرد: کلاس درس، جامعه آموزگاران و محیط مدرسه. یادگیری معلم باید در زمینه های معتبری قرار گیرد که برای عملکرد آموزگاران معنادار است، که ماهیت اجتماعی دارد و بنابراین باید در زمینه های اجتماعی قرار گیرد، و توزیع می شود. یکی از راه های انطباق با ویژگی های توسعه حرفه ای معلم موثر، مشارکت دادن آموزگاران در طراحی (باز) مشارکتی مواد برنامه درسی است. برنامه درسی طرحی برای یادگیری است. مواد برنامه درسی محصول یک برنامه درسی هستند. در طراحی مشارکتی ، آموزگاران با همکاری یکدیگر و اغلب با کارشناسانی مانند کارشناسان طراحی آموزشی، پژوهشگران آموزشی و کارشناسان حوزه، مواد برنامه درسی جدید را ایجاد می کنند یا آنها را تطبیق می دهند. فرایند (باز) طراحی فرصت هایی را برای آموزگاران فراهم می کند تا در مورد برنامه درسی با شروع از دانش و اعتقادات شخصی خود، عملکرد خود و اهداف خود برای یادگیری دانش آموزان تامل کنند. با توجه به اهمیت موضوع هدف از پژوهش حاضر نگاهی بر رویکردها و پارادایم های یادگیری آموزگاران در طراحی برنامه درسی بوده است. روش مطالعه در پژوهش حاضر به صورت کتابخانه ای(علمی) بوده است. برای منظور از مطالب تحقیقات و مقاله های چاپ شده در این زمینه استفاده شده است.

Keywords:

برنامه درسی , برنامه درسی مشارکتی , یادگیری آموزگار , پارادایم ها