اثربخشی آموزش مثبت نگر بر تحمل آشفتگی، رابطه مادر- کودک و شفقت به خود مادران دارای کودکان کم توان ذهنی

هدف از انجام پژوهش حاضر، تعیین میزان اثربخشی آموزش مثبت نگر بر تحمل آشفتگی، رابطه مادر-کودک و شفقت به خود مادران دارای کودکان کم توان ذهنی بود. روش تحقیق از نوع نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل کلیه مادران دارای کودکان کم توان ذهنی شهر اهواز در سال تحصیلی ۱۴۰۱-۱۴۰۲بودند. به این منظور تعداد ۳۰ نفر به روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش ۱۵( نفر( و کنترل ۱۵( نفر( قرار داده شدند. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه تحمل آشفتگی سیمونز و گاهر )۲۰۰۵(، رابطه مادر- کودک پیانتا )۱۹۹۴( و شفقت به خود راس و همکاران )۲۰۱۱( استفاده شد. آموزش مثبت نگر طی ۱۴ جلسه ۹۰ دقیقه ای برای گروه آزمایشی اجرا شد و به گروه کنترل، آموزشی داده نشد. برای تحلیل داده ها از روش تحلیل کواریانس چندمتغیری )مانوا( و تحلیل کواریانس تک متغیری )آنوا( استفاده شد. نتایج نشان داد که آموزش مثبت نگر بر بهبود تحمل آشفتگی، رابطه مادر-کودک و شفقت به خود در مادران دارای کودکان کم توان ذهنی اثربخش بود .)p<۰.۰۱(

Keywords:

آموزش مثبت نگر , تحمل آشفتگی , رابطه مادر- کودک , شفقت به خود , کودکان کم توان ذهنی.