اتصالات و سرریز ریسک در بازار سهام ایران، یک تحلیل بخشی با به کارگیری مدل خودرگرسیون برداری با پارامترهای متغیر طی زمان (TVP-VAR)

مقاله حاضر با به کارگیری رویکرد اتصالات مبتنی بر مدل خودرگرسیون برداری با پارامترهای متغیر در طول زمان (TVP-VAR) به بررسی انتقال نوسانات در ۱۰ صنعت بزرگ بورس ایران طی دوره زمانی ۱۹/۰۷/۱۳۸۸ تا ۱۲/۰۷/۱۴۰۱ می پردازد. یافته ها نشان می دهد که اولا شاخص اتصالات کل ۵۴ درصد است که بیانگر سرریز قابل توجه نوسانات در بین تمامی بخش های اقتصادی بورس ایران است. ثانیا در میان ۱۰ بخش بزرگ بورسی، بخش های «سرمایه گذاری» و «فلزات اساسی» به عنوان انتقال دهندگان خالص ریسک ها عمل می کنند در حالی که صنایع «داروئی»، «تولید فرآورده های نفتی» و «سیمان»، مهم ترین دریافت کنندگان ریسک ها هستند. ثالثا شواهد موید وجود اثر تقدم-تاخر در شبکه مورد بررسی است. صنایع بسیار بزرگ در بازار سهام در نقش فرستندگان نوسانات به سایر بخش ها ظاهر می شوند حال آنکه بخش های نسبتا کوچک، سرریز معنی داری بر بخش های بزرگ بورسی ندارند. نتایج این مقاله می تواند در ارائه پیشنهادهای نظارتی و تنظیم گری برای سیاستگذاران و مدیریت ریسک برای سرمایه گذاران به کار گرفته شود.

Keywords:

خودرگرسیون برداری با پارامترهای متغیر در طول زمان , شاخص اتصالات کل , سرریز تلاطمات , بازار سهام , اثر تقدم-تاخر