بررسی نقش آموزگاران در افزایش اعتماد به نفس در میان فراگیران

در حالی که دو فراگیر ممکن است باور یا ایده یکسانی داشته باشند، ممکن است یکی نسبت به دیگری نسبت به آن عقیده یا ایده اطمینان بیشتری داشته باشد. این اطمینان بیشتر است که بر قضاوت انجام شده تاثیر می گذارد. باورها به تنهایی برای تاثیرگذاری کافی نیستند؛ بلکه باید اطمینانی برای باور وجود داشته باشد. درک این موضوع که یادگیری فرآیندی نیست، بلکه فراگیران باید دانش را از طریق تلاش های شناختی خود بسازند و این تلاش ها تحت تاثیر باورها در مورد توانایی های آنها برای یادگیری یا انجام در سطوح تعیین شده است، توجه را به نیاز به آموزش راهبردهای یادگیری جلب می کند و به نوبه خود اعتماد به نفس را بهبود می بخشد. یکی از پیامدهای آگاهی فراگیران از محوریت نقش خود در یادگیری، در انواع اسنادی است که برای توضیح عملکرد ارائه می کنند. نسبت دادن موفقیت به تلاش و شکست به عدم تلاش به فراگیران اجازه می دهد تا رفتار مطالعه خود را برای دستیابی به شایستگی بیشتر نسبت به اسناد توانایی تطبیق دهند. اینکه آیا یک فرد در تصمیم گیری به دنبال منابع اطلاعات اضافی است یا خیر، بستگی به سطح اعتماد به نفس او در آن زمینه دارد. با افزایش پیچیدگی یک تصمیم، احتمال بیشتری وجود دارد که فرد تحت تاثیر شخص دیگری قرار گیرد و به دنبال اطلاعات اضافی باشد. در این پژوهش سعی بر این است که راهکار های افزایش اعتماد به نفس را در فراگیران بررسی نماییم و رابطه تقویت اعتماد به نفس توسط آموزگاران را مورد ارزیابی قرار دهیم.

Keywords:

اعتماد به نفس , خود باوری , تلاش , مدارس , فراگیران , آموزگار