بررسی و تحلیل دو مجموعه جدید اشعار نیما یوشیج («نوای کاروان» و «صدسال دگر») بر اساس تئوری های او درباره شعر و شاعری

«صدسال دگر» و «نوای کاروان» دو مجموعه منتشر شده تازه­ای است که به همت فرهنگستان زبان و ادبیات فارسی از میراث نیما یوشیج چاپ شده است. تئوری­های نیما یوشیج درباره شعر و شاعری در مجموعه­های چاپ شده پیشین او آمده است و سیر تحولات شعری او را می­توان ترسیم کرد؛ با این وجود بسیاری از اشعار دیگر نیما یوشیج در این دو دفتر اخیر وجود دارند که در تحلیل روند تحولات شعری او بسیار حائز اهمیت­اند. در پژوهش حاضر با در نظر گرفتن مهم­ترین نظریات نیما از جمله توجه به سمبلیسم، دکلماسیون و روند طبیعی کلام، الگوی وصفی و روایی، عینیت و ذهنیت، هارمونی و استحاله به بررسی این دو مجموعه پرداخته­ایم. نتایج نشان می­دهد که نیما برای رسیدن به سمبلیسم علاوه بر ادبیات غرب به ادبیات کلاسیک خصوصا «تمثیل» و «نمادهای عرفانی» علاقه زیادی نشان می­دهد. علاوه بر ساختار نمایشی، نیما از ظرفیت «روایت» و «داستان» برای بیان مطالب خود استفاده می­کند و تلاش می­کند تا با طبیعت درآمیزد و برخلاف شعر کلاسیک، توصیفی عینی و بیرونی از آن ارائه بدهد. نیما شعر کلاسیک را دارای وحدتی اندام وار نمی­بیند و تمام عناصر شعر را در راستای ایجاد یک ترکیب هماهنگ که آن را «هارمونی» و «فرم» می­نامد، قرار می­دهد.

Keywords:

نیما یوشیج , نوای کاروان , صدسال دگر , عینیت و ذهنیت , هارمونی , شعر معاصر