تاثیر تمرین فانکشنال بر سطوح استراحتی پروتئین وابسته به اگوتی (AGRP) و مقاومت به انسولین دبیران آموزش و پرورش مبتلا به دیابت نوع دوم

هدف از پژوهشی حاضر تعیین تاثیر هشت هفته تمرین فانکشنال بر سطوح استراحتی AGRP ، انسولین، قند خون ومقاومت به انسولین دبیران آموزش و پرورش دیابتی نوع ۲ بود. ۲۰ دبیر ۴۰ تا ۵۵ ساله دیابتی نوع دوم با میانگین سنی ۶/۱۱±۵۰/۶۶ سال، قد ۵/۱۵±۱۶۵/۵۱ سانتیمتر، وزن ۱۴/۵۵±۸۹/۲۲ کیلوگرم، شاخص توده بدن ۳/۰۹±۳۲/۷۲ کیلوگرم بر متر مربع و سابقه بیماری ۲/۶۷±۴/۱۴ کیلوگرم، شاخص توده بدن ۳/۰۹±۳۲/۷۲ کیلوگرم بر متر مربع و سابقه بیماری ۲/۶۷±۴/۱۴ سال به طور تصادفی به دو گروه تمرین و کنترل تقسیم شدند. برنامه تمرین شامل ۸ هفته و ۳ جلسه در هفته، به طور کلی ۲۴ جلسه و هر جلسه به مدت ۴۵ دقیقه بود. تمریناتفانکشنال شامل تمرینات هاپینگ بود. گروه کنترل در این مدت از هیچ برنامه تمرینی پیروی نکردند و به فعالیت هایطبیعی و روزمره خود پرداختند. قبل از تمرین و بعد از ۹ هفته بعد از تمرین نمونه خونی از هر دو گروه اخذ شد و برای هرنمونه سطوح AGRP ، گلوکز و انسولین اندازه گیری و مقاومت به انسولین محاسبه شد. وزن، دور کمر، نسبت دور کمر بهدور باسن، شاخص توده بدن، ضربان قلب و قند خون در گروه تمرین در مقایسه با گروه کنترل به طور معنادار کاهشیافتند (P=۰.۰۰۱ برای همگی). فشار خون سیستولی، فشار خون دیاستولی، انسولین سرم و مقاومت به انسولین تغییرمعناداری نداشتند (به ترتیب P=۰.۹۲ ، P=۰.۵۱ ، P=۰.۰۸۷ و P=۰.۱). پروتئین وابسته به آگوتی در گروه تمرین درمقایسه با گروه کنترل به طور معنادار افزایش یافت (P=۰.۰۰۱). پیشنهاد میشود دبیران آموزش و پرورش دیابتی نوع ۲،بهبود قند خون از طریق مکانیسم های غیر مرتبط با انسولین، به تمرینات فانکشنال روی آورند.

Keywords:

تمرین فانکشنال , AGRP , دیابت نوع دوم , مقاومت به انسولین , قند خون