خوانشی بر جایگاه طراحی رفتارگرا در خلق خلوت ساکنین آپارتمان های مسکونی کوتاه مرتبه در شهر تهران

امروزه یکی از اصلی ترین دغدغه معماران و طراحان داخلی، کاهش کیفیت سطح زندگی ساکنین آپارتمان های مسکونی به دلیل کم توجهی به مقوله خلوت و حریم شخصی آنان می باشد. چرا که تعامل مطلوب میان اعضای خانواده و آرامش آنان در گرو تامین خلوت هریک از اعضای خانواده در محل سکونت خود می باشد. با توجه به ماهیت پویای خلوت و ارتباط عمیق خلوت با رفتار و ادراک ساکنین از محیط به منظور ایجاد بستری مناسب برای خلوت گزینی نیاز به حرکت از سوی عملکردگرایی تفکیکی به رفتارگرایی می باشیم. این پژوهش از نوع تحقیقات ترکیبی می باشد که با روشی توصیفی -تحلیلی و پیمایشی و با کمک تکنیک معادالت ساختاری بر آن است تا به خلق خلوت در آپارتمان های مسکونی کوتاه مرتبه از طریق بکارگیری پارادایم رفتارگرایی در طراحی بپردازد. نتایج حاصل از پژوهش بیانگر آن است که به منظور خلق خلوت بر اساس رفتارگرایی در آپارتمان های مسکونی بایستی طراحان رفتار ساکنین در فضا را پیش بینی نمایند؛ این مهم از طریق راهبردهایی همچون بهره گیری از فرم هایی با قابلیت پاسخ به چندین عملکرد و نیز انعطاف پذیری فضا محقق می گردد.

Keywords:

رفتارگرایی , خلوت , انعطاف پذیری , آپارتمان مسکونی کوتاه مرتبه , پایداری اجتماعی