بررسی تاثیر تنبیه فیزیکی دانش آموزان بر رشد تحصیلی در مدارس

تنبیه فیزیکی دانش آموزان یکی از چالش های اصلی دسترسی عادلانه به آموزش با کیفیت در مدارس ابتدایی و پس از دبستان است. در حال حاضر یکی از دلایل ترک تحصیل دانش آموزان، همین تنبیه فیزیکی است. در سال ۲۰۰۶، کمیته حقوق کودک سازمان ملل هر مجازاتی را که در آن از قدرت برای ایجاد درد یا ناراحتی استفاده شود، تنبیه فیزیکی توصیف کرد. اصطلاح “تنبیه فیزیکی” به معنای هر تنبیهی است که ممکن است شامل لگد زدن، ضربه زدن، مشت زدن، کتک زدن دست و … باشد که منجر به هر درجه ای از درد شود. تنبیه فیزیکی دانش آموزان را می توان به عنوان “استفاده از نیروی فیزیکی برای اصلاح یا کنترل رفتار کودک برای ایجاد درد اما نه آسیب” توصیف کرد. همه آن اقدامات انضباطی سختگیرانه که توسط والدین مستبد/سرکوبگر و معلمان کودکان انجام می شود منجر به رفتارهای ضد اجتماعی، شکست دانشگاه و طرد اجتماعی می شود. همچنین باعث کاهش عزت نفس و تشدید افسردگی می شوند که در واقع به خطر جنایت جوانان کمک می کند. معلمان مدرسه و سیاست گذاران اغلب بر حکایات شخصی تکیه می کنند تا استدلال کنند که تنبیه فیزیکی در مدارس باعث بهبود رفتار و پیشرفت دانش آموزان می شود. با این حال، هیچ شواهد تجربی وجود ندارد که تنبیه فیزیکی منجر به کنترل بهتر کلاس می شود. به ویژه، هیچ مدرکی مبنی بر ارتقای شخصیت اخلاقی، افزایش احترام دانش آموزان به معلمان یا دیگر شخصیت های معتبر، یا ایجاد احساس امنیت بیشتر در معلمان وجود ندارد. در این پژوهش به بررسی اثرات تنبیه فیزیکی بر رشد تحصیلی دانش آموزان می پردازیم.

Keywords:

تنبیه فیزیکی , رشد تحصیلی , دانش آموزان , آموزش و پرورش