تقابل دیالکتیکی فرم و محتوا در هنر مجسمه سازی دوره مدرن و پست مدرن

فرآیند دیالیکتیکی تاریخ، بدون گسست و سیال از عصری به عصر دیگر گذر می کند. در این گذار تضادهای غالب و نیز برآیند تلاش های هنری وابسته به آنها تغییر می کنند و هنر برآمده از این فرآیند دیالکتیکی، همبستگی روشنی با تحولات هر دوره دارد. دیالکتیک از قدمتی باندازه خود فلسفه برخورداراست. در این نوشتار به بیان معنای دیالکتیک نزد هگل پرداخته می شود و پس از آن اثر روند دیالکتیکی را در هنر مجسمه سازی در تاریخ هنر که با ظهور پست مدرنیسم، مجسمه از یک اثر ۳ بعدی اشغال کننده فضا به بیان یک "اندیشه" تغییر شکل داده را بررسی میکنیم و خواهیم دید که در واقع این اندیشه، در یک روند دیالکتیکی (فرم و محتوا) و رویارویی ضد و نقیض ها بوجود آمده که این هنر از فرم به سمت محتوا در حال حرکت است. تحولات بنیادی در دوره پست مدرن، تحولات مجسمه سازی مدرن به عنوان یک شی مستقل را زیر سوال برد و هویت آن را تغییر داد. به بیانی دیگر این مسائل نمایانگر یک جهش از پوسته بیرونی به ساختار درونی و ایجاد سنتز جدید بود. روش این مطالعه در مقام جمع آوری اطلاعات، اسنادی، ودر مقام تجزیه و پردازش، توصیفی تحلیلی است

Keywords:

دیالکتیک , هنر مجسمه سازی , هگل , پست مدرن , فرم و محتوا