تلقی مرگ در ایران باستان بر اساس آموزه های شاهنامه فر دوسی

چشمه مرگ را با منشا حیات باید جستجو کرد. در فرهنگ اساطیری و باستانی اعتقاد به سرای باقی و مسئله مرگ، بهشت و دوزخ اشاره شده است . اینکه در ورای زندگی و پس از مرگ چه سرانجامی برای انسان رقم می خورد مسئله ی ست که از دیر باز و دوران کهن تا امروز ذهن کنجکاو بشر را به خود مشغولداشته استبا واکاوی منابع اساطیری و متون دینی چنین بر می آید که در برخی تمدن ها ، اندیشیدن به مسئله مرگ با گذر زمان و در برخورد با تمدن ها و دستاوردهای فرهنگی موجب پیدایش افکار منسجم و ، گاه متناقضی ست . که نگرش مرگ، جهان پس از مرگ را غالبا در جایی تاریک قلمداد کرده اند. در ایران از ابتدابه دلیل ظهور دین زرتشت ، کماکان مسئله مرگ و حیات پس از مرگ یکسان و منطقی داشته است و برخورد با اقلیم، زیستگاه و تمدن ها و ساختار سیاسی و مدنی متفاوت ، عامل مهمی ست که جهان بینی انسان به فلسفه آفرینش زندگی و دنیای پس از مرگ را شکل می دهد فردوسی حکیمی ست که تالمات فلسفی در مورد مرگ دارد و این ذهنیت به صورت مرگ گریزی ظهور می یابد . انسان هم موجودی ست آینده نگر که هرگز از اندیشه مرگ رهایی نداشته است. مرگ به عنوان تجربه ای مهم عموما هراس آور ست

Keywords:

مرگ , آیین , سوگ , ایران , شاهنامه