بررسی جامعه شناسی سلامت عمومی سالمندان شهر اهواز و رابطه آن با مولفه های سرمایه اجتماعی

پژوهش حاضر به بررسی جامعه شناسی سلامت عمومی سالمندان و رابطه آن با مولفه های سرمایه اجتماعی پرداخته است که روش به کار برده در این پزوهش به صورت کمی(پیمایشی) و شیوه جمع اوری اطلاعات به صورت پرسش نامه بوده و جامعه آماری سالمندان شهر اهواز بوده که نمونه آماری ۱۸۶ نفرمی باشد و پرسشنامه بین پاسخگویان توزیع شده است و پس از گردآوری اطلاعات با استفاده از نرم افزار spss به تجزیه و تحلیل آن ها پرداخته شده است. سالمندی، مهم ترین پدیده مردم شناختی اواخر قرن بیستم و اوایل قرن بیست و یکم است. سلامت اجتماعی به عنوان یکی از ابعاد سلامت عمومی به توانایی فرد در تعامل موثر با دیگران و اجتماع به منظور ایجاد روابط ارضا کننده شخصی و به انجام رساندن نقش های اجتماعی اطلاق می شود. به موازات تحولات اجتماعی اقتصادی و نیز دگرگونی های فرهنگی و ارزشی، موقعیت سالخوردگان و ارزش سالمندی در جوامع معاصر تغییر می کند. خانواده ها از حالت گسترده به هسته ای تبدیل می شوند، کارکردهای سنتی سالمندان تغییر می کند و اغلب آن نقش فعال خود را در جوامع سنتی ایفا نمی کنند، همچنین با پیدایش نهادهای نگهداری از سالمندان و فاصله گرفتن آنان از جایگاه محوری تصمیم گیرندگی، نفوذ و منزلت گذشته خود را از دست می دهند. کاهش اقتدار و ارزش سالمندان در خانواده و جامعه، کم اثر شدن و طرد آنها در فعالیت های اجتماعی و اقتصادی، ابتلا به انواع مشکلات جسمی و روانی و فقر عاطفی و ارتباطی، برخی از پیامدهای این تغییرات محسوب می-شوند. بعد اجتماعی سلامت عمومی دربرگیرنده سطوح مهارت های اجتماعی، عملکرد اجتماعی و توانایی شناخت هر شخص از خود به عنوان عضوی از جامعه بزرگتر است. نتایج نشان می دهد متغیر تحصیلات دارای تاثیر معناداری نمی باشد. اما حمایت اجتماعی، رفتارهای سلامت محور و رابطه اجتماعی تاثیر معناداری بر سلامت عمومی دارند. متغیر رفتارهای سلامت محور مهمترین متغیر موثر بر سلامت عمومی پاسخگویان بوده است. متغیر حمایت اجتماعی در مرتبه بعدی قرار دارد و همچنین متغیر رابطه اجتماعی نیز سومین متغیر موثر بر سلامت عمومی است که به عنوان یکی دیگر از متغیرهای تاثیر گذار بر متغیر وایسته بوده است.

Keywords:

سلامت عمومی , سرمایه اجتماعی , سالمندان , حمایت اجتماعی