تاثیر لایه های ژئوگرید بر جابه جایی قائم و نیروی برشی وارد بر پی با تاکید بر روش اجزای محدود و نرم افزار PLAXIS ۲D

ژئوسنتتیک، نام کلی مجموعه مصالحی است که از مواد مصنوعی نظیر پلیمرها ساخته شده و برای پایداری و بهسازی رفتار خاک استفاده می شوند. ژئوگریدها زیرمجموعه ای از ژئوسنتتیک ها می باشند که امروزه کاربرد فراوانی در مهندسی ژئوتکنیک پیدا کرده اند. در پژوهش حاضر، یک پی سطحی که بار یکنواختی را تحمل می کند و روی سه لایه خاکی متفاوت قرار دارد، با استفاده از روش اجزای محدود و تحت یک شتاب نگاشت مدل سازی و تجزیه وتحلیل شده است. لایه میانی خاک، متشکل از خاک رس سست می باشد که توسط دو نوع ژئوگرید با تعداد و فواصل متفاوت تسلیح شده است. نتایج نشان داد که با افزایش فاصله قائم بین لایه های ژئوگرید، جابه جایی قائم، نیروی محوری، نیروی برشی و لنگر خمشی وارد بر پی افزایش می یابد. نیروی برشی و لنگر خمشی وارد بر پی، برای لایه ژئوگرید با عمق قرارگیری ۵ متر به بعد با شیب زیادی نسبت به دیگر حالت های مطالعه شده افزایش می یابد. همچنین مشاهده شد که تفاوت لایه های ژئوگرید مورد استفاده در این پژوهش، تاثیر چندانی در نتایج تحلیل ها نداشت.

Keywords:

رس سست , ژئوگرید , تحلیل دو بعدی , بهسازی خاک