چگونه توانستم میزان دروغگویی و غلو کردن را در دانش آموز کاهش بدهم؟

کودکان به عنوان یکی از گروههای سنی آسیب پذیر در معرض انواع اختلالات رفتاری از جمله خودسری، طغیان، دروغگویی و دزدی قرار دارند .دروغگویی یکی از اختلالات رفتاری است که والدین و معلمان و همچنین اطرافیان با آن گریبان گیرند. خانواده اولین پایگاهی است که کودک درآنجا مورد تربیت و آموزش قرار میگیرد سپس وارد محیط مدرسه شده که مهمترین فضا برای انتقال برنامه های تربیتی و درسی به فرد م یباشد . کمبودیا عدم آگاهی والدین و معلمان درباره ی علت و انگیزه ی دروغگویی در دانش آموزان و چگونگی اصلاح این اختلال باعث میشود تا هنگام مواجهه بادروغگویی فرد واکنشهای نامناسبی از خود نشان دهند و متاسفانه بسیاری از والدین به جای مداخله و روشهای درمانی مناسب به تنبیه و طرد کودکروی می آورند. اکثر دانش آموزان که به دروغ و غلو کردن روی می آورند ممکن است در ابتدا دوستانی داشته باشند اما بعد از گذشت چند مدت کهدروغگویی آنها برملا شد تنها میشوند و در دوستیابی و برقراری ارتباط درست دچار مشکل میشوند. بنده سعی کرده در این اقدام پژوهی تا آنجا کهمقدور است از دروغگویی دانش آموزم جلوگیری کرده یا آن را به حداقل ممکن برسانم و هدف از این اقدام پژوهی افزایش اطلاعات و آگاهی والدین ،معلمان. مربیان و دست اندرکاران تعلیم و تربیت است، تا بتوانند مشکلات دروغگویی و ناتوانی در برقراری ارتباط درست با همسالان را اصلاح کنندچون ممکن است اگر راه حلها و مداخلات به موقع و درست صورت نگیرد فرد دچار اختلالات شخصیتی و رفتاری شود .

Keywords:

دروغگویی , برنامه های تربیتی , اختلالات رفتاری , معلمان