بررسی نقش خودتنظیم گری در پیش بینی جهات شادکامی مدیران مدارس ابتدایی

هدف اصلی از پژوهش بررسی نقش خودتنظیم گری در پیش بینی جهات شادکامی مدیران مدارس ابتدایی بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی می باشد. جامعه آماری کلیه مدیران مدارس ابتدایی شهرستان سراوان به تعداد ۱۲۰ نفر می باشد. از تعداد کل مدیران؛ (۹۲) نفر، ۴۱ نفر را زنان و ۵۱ نفر را مردان به عنوان نمونه آماری تشکیل می دادند که با روش نمونه گیری طبقه ای تصادفی انتخاب گردیدند. ابزار گردآوری داده ها، پرسشنامه خودتنظیم گری ایبانز (۲۰۰۵) و پرسشنامه جهات شادکامی پترسون((۲۰۰۶ بوده است که پایایی آن ها با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب ۰/۸۶و ۰/۷۹ برآورد گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از فراوانی، درصد، میانگین، میانه، انحراف معیار، ضریب همبستگی پیرسون، آزمون t مستقل، آزمون t تک گروهی و رگرسیون گام به گام استفاده گردید. نتایج نشان داد که بین خودتنظیم گری و جهات شادکامی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. بین متغیر خودتنظیم گری با بعد معنی داری در زندگی و زندگی پیروزی در زندگی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد. بین خودتنظیم گری و جهات شادکامی بر اساس جنسیت تفاوت وجود ندارد. یافته ها نشان داد که در گام اول مولفه ی مهارپذیری به تنهایی ۱۲/۹ درصد از واریانس جهات شادکامی را تبیین میکند؛ که مولفه قاطعیت با مقدار (۰/۳۷) Beta بر جهات شادکامی اثر مثبت میگذارد.

Keywords:

خودتنظیم گری , جهات شادکامی , مدیران