نقش توسعه شهری و منطقه ای مبتنی بر حمل و نقل همگانی در ایجاد شهرهای تاب آور

در کشور ما ایران، توسعه شبکه حمل و نقل همگانی از منظر برنامه ریزی شهری و منطقه ای، متناسب باافزایش جمعیت شهری نبوده و به ویژه در کلانشهرها و شهرهای حومهای، عدم کفایت، ناکارآمدی حمل ونقل همگانی و همچنین نبود شبکه یکپارچه حمل و نقل همگانی موجب افزایش بی رویه استفاده از وسایلنقلیه شخصی شده است. این موضوع فقط به مساله حمل و نقل منوط بوده و به ارتباط ضعیف حمل و نقل وشهرسازی بر می گردد؛ از این رو بررسی کلی وضعیت سیستم حمل و نقل درون و برون شهری، نشان دهندهارتباط ضعیف آن با کانون های سکونت، اشتغال و گذران اوقات فراغت؛ و عدم ارتباط حمل و نقل درون شهریبا حمل و نقل برون شهری می باشد. آنچه که توسعه شهری و منطقه ای مبتنی بر حمل و نقل همگانی نامیدهمیشود، تلاشی برای پیوند میان برنامه ریزی و توسعه شهری و منطقه ای و حمل و نقل همگانی در مقیاسشهری و منطقه ای می باشد که در صورت برقراری پیوند کالبدی و عملکردی، در هماهنگی میان توسعه شهریو توسعه حمل و نقل همگانی تامین خواهند شد. دستیابی به اهداف مورد نظر مستلزم اتخاذ رویکردیمیان رشته ای بین دو حوزه شهرسازی و حمل و نقل می باشد.

Keywords:

توسعه مبتنی بر حمل و نقل همگانی , توسعه شهری , توسعه منطقه ای , حمل و نقل همگانی , تاب آوری