شهرنشینی، جمعیت و نیاز مسکن در ایران تا افق ۱۴۲۰

مقدمه: جمعیت و تحولات آن پایه برنامه ریزی های هر کشور است. تحولات جمعیت در ایران سریع و نیازمندتحلیل مداوم در طی زمان است. تحقیق حاضر با بررسی تحولات جمعیت در کشور ایران در طی گذشته تاکنون سعی دارد به پیشبینی تغییرات جمعیت کشور در آینده پرداخته، و نتایج این تغییرات در حوزهشهرنشینی و نیاز مسکن را برآورد نماید.روش: روش تحقیق به لحاظ ماهیت کمی و به لحاظ منابع مورد استفاده ثانویه است. داده مورد استفاده شاملجمعیت در گروه های سنی و جنسی به تفکیک محل سکونت برگرفته از سرشماری های عمومی نفوس و مسکندر طی سالهای ۱۳۳۵ تا ۱۳۹۵ ، و نتایج ثبت وقایع حیاتی مرگ و تولد در سازمان ثبت احوال است. بااستفاده از روش ترکیبی پیش بینی جمعیت و با استفاده از نرم افزار اسپکتروم به پیش بینی جمعیت بر اساس دوسناریوی متفاوت تغییرات باروری در آینده تا افق زمانی ۱۴۲۰ پرداخته شد. با برآورد نرخ شهرنشینی و نرخسرپرستی، جمعیت شهری و تعداد خانوار نیز از جمعیت پیش بینی شده استخراج گردید و از این طریقتحولات جمعیت شهری و نیاز مسکن برآورد شده است.یافته: در دوسناریوی باروری بالا و پایین، به ترتیب جمعیت کشور در سال ۱۴۲۰ به ۱۰۲ و ۹۵ میلیون نفرافزایش خواهد یافت که ۸۶ درصد آن در مناطق شهری سکونت خواهند داشت. تعداد خانوار کشور تا سال۱۴۲۰، ۱۲.۵ میلیون واحد افزایش یافته و به ۳۶.۷ میلیون واحد می رسد. در جهت رفع نیاز مسکن در کشور نیاز است سالانه در حدود ۷۰۰ هزار واحد مسکن در کشور تا ۲۰ سال آینده ساخته شود.نتیجه گیری: نیاز به مسکن به عنوان یکی از اصلیترین نیازهای اساسی، در آینده فروکش نخواهد کرد و بهصورت مستمر نیاز است هر سال در جهت ساخت مسکن در کشور اقدام شود. ساخت مسکن عمدتا باید درمناطق شهری انجام شود و با وجود سالمندی جمعیت در کشور، نیاز است ساخت و ساز جدید متناسب بازندگی سالمندان انجام شود.

Keywords:

جمعیت , شهرنشینی , نیاز مسکن , پیش بینی , ایران