تاثیر فلسفه هستی شناسی شیء محور بر گفتمان معماری معاصر

در این مقاله، درباره نیاز به نظریه جوهرهها در هستی شناسی شی گرا (OOO) بحث کرده و سپس یک نظریه را بررسی می کنم. این کاررا با بهره بردن از اثر گراهام هارمن در هستی شناسی شیگرا و اندیشه های مارتین هایدگر در جوهره هستی (ذات) که در اثر وی یعنیدرآمدی بر متافیزیک ارائه شده، انجام میدهم. هارمن با توصیف جوهره ها به عنوان تنشی بین شی ابطال شده و خصوصیات ابطال شده اش،به توضیح و تفسیر آن می پردازد، اما در تشخیص بین خصوصیت های ضروری و غیرضروری در این چارچوب با شکست روبه رو میشود. درتجمیع بین هستی شناسی شی گرا و نظرات هایدگر در کنار هم، درمی یابم که هر شی، روشی منحصر به فرد از تحمیل خود به جهان داردو این که روابط درونی و داخلی که این نمود منحصر به فرد را میسازند برایش ضروری اند، در حالی که دیگر روابط داخلی، یعنی آنهایی کهتاثیری بر روش خاص تحمیل اش ندارند، غیرضروری هستند. بنابراین به نظر می رسد که جوهره، مجموعه ای از روابط داخلی باشد که شکلمعین، یا نمود علی منحصر به فرد شی را تشکیل می دهد.

Keywords:

گراهام هارمن , هایدگر , هستی شناسی شی محور , پیگروارگی , هستی شناسی افقی