بررسی کیفی بافت تاریخی باغ عفیف آباد شیراز و بازشناسی پتانسیل بافت با رویکرد احیا و باززنده سازی

معماری به عنوان یکی از مولفه های محیط انسان ریشه در فرهنگ ، هنر ، سنت و اعتقادات مردم دارد . وجودفضای فرهنگی ، هنری به عنوان یکی از زیرساخت ها برای شناساندن ویژگی های فرهنگی و هنری مردم یک مرزو یکی از الزامات هر جامعه متمدن امروزی است. در این میان شکوفایی هنر به عنوان عضو جدایی ناپذیر فرهنگهر ملت در گرو بسترسازی و ایجاد زمینه برای بروز استعدادهای هنرمندان و ترغیب فرهنگ عمومی به حمایت ازهنر می باشد . انتخاب سایت در محل مناسب و درخور طراحی بنا، طراحی سایت و طراحی سیرکولاسیون مناسب،هدف اصلی پژوهش خانه فرهنگ و هنر اسلامی شیراز با رویکرد معماری پایدار می باشد . بنا به این هدف در اولینقدم باید این مرکز در مکانی مناسب و درخور طراحی گردد. بر این اساس قرارگیری سایت این مرکز در نزدیکییکی از مناطق پر بیننده و پر گردشگر بافت قدیمی و قسمت شناخته شده شهر شیراز در نظر گرفته شده است. درطراحی خود بنا ، به دلیل اینکه در بافت قدیمی شهر شیراز طراحی می شود با توجه به احیا بافت قدیمی مسائل بومی واقلیمی منطقه از کانسپت حیاط مرکزی استفاده گردید. روش تحقیق به کار رفته در این پژوهش روش توصیفی –تحلیلی می باشد ، که با استفاده از مطالعات کتابخانه ای ،جستجو در پایگاه های اطلاعاتی،اسنادی و…مورد بررسیو تجزیه و تحلیل قرار گرفته است . ضرورت توجه به این مطلب با دانستن این که در ایران خانه فرهنگی، به طورخاص با این موضوع طراحی نشده است و تلاش بر این است که سعی شود فاکتور های لازم برای بهینه خانه فرهنگهنر اسلامی با تاکید بر احیاء و معماری پایدار سبز ارائه گردد. در این طرح ساختمان و محوطه مجموعه طوریطراحی شده اند که معماری پایدار و احیاء بافت تاریخی مفاهیم نزدیکی دارند .

Keywords:

هنر , فرهنگ , طراحی , معماری پایدار سبز , احیاء , بافت