معماری اقامتگاه خدماتی- رفاهی بین راهی سازگار با معماری بومی و بافت منطقه در اقلیم سرد کوهستانی

مفهوم اقامتگاه های بین راهی از دیربا ز مورد توجه بشر خصوصا ایرانیان بوده است و نیز در دوران معاصر مطالعاتی در اینزمینه انجام شده است، لیکن مفهوم اقامتگاه امروزه چار چوب مشخص و معینی ندارد. ارائه خدمات رفاهی در جاده هایبین شهری در قالب مجتمع های خدماتی رفاهی بینراهی از جمله نیازهایی است که از ابعاد مختلف کالبدی، اقتصادی،اجتماعی و زیست محیطی قابل بررسی است. بنابراین این پرسش ها مطرح می شوند که، چگونه میتوان با نگاه بر اصول وپارامترهای معماری بومی، به طراحی مرکز اقامتی بین راهی سازگار با معماری بومی بپردازیم؟. همچنین به نظر می رسدپارامترهای معما ری بومی موجود، همچون جهت گیری ها، فرم های مناسب، مصالح منطبق بر اقلیم و شاخصه کالبدی،بهینه ترین و پربازده ترین عوامل جهت سازگاری بیشتر با محیط در طراحی اقامتگاه بین راهی می باشند. از این رو هدفاصلی این پژوهش تقویت سازگاری محیطی و بومی در اقامتگاه بین راهی و تعامل آن با اقلیم و بوم منطقه است. اینهدف از طریق بازدهی محیطی منطبق بر عوامل معماری بومی تحقق پیدا می کند. پژوهش حاضر از لحاظ هدف کلانتحقیق جزء پژوهش های کاربردی و توسعه ای محسوب می گردد. رویکرد این پژوهش از نوع کیفی است که با استفاده ازروش توصیفی- تحلیلی به ارزیابی وجود رابطه، بین متغیرهای تاثیرگذار در شکل گیری اقامتگاه بین راهی می پردازد. و روش تحقیق بر اساس ماهیت و روش، توصیفی میباشد که در این روش به ارایه راهکار از طریق ایجاد ارتباط بینپارامترهای بومی و اقلیمی موثر بر طرح، پرداخته خواهد شد. بنابراین با بررسی راهکارهای اندیشیده شده در معماریسنتی و بومی با هدف سازگاری با معماری بومی و انطباق با محیط زیست، خصوصا در روزگا ری که انسان ناگریز استصرفا از انرژی های پاک و طبیعی استفاده کند، میتوان برای معماری امروز درس آموخت. خصوصا که امروزه با پیشرفتتکنولوژی می توان روشهای اجرا شده در قدیم را با نیازها و شرایط روز تطبیق داد.