بازشناسی اصول برنامه ریزی بافت های شهری با تاکید بر ارتقاء تعاملات اجتماعی (نمونه موردی: محله سرکوچه ریحان شهر قزوین)

شهر بارزترین نمود تمایل و نیاز بشر به حیات مدنی و زندگی اجتماعی است، حیاتی که از مجموعه برخوردها و روابطرودرروی مردم با محیط عینی پیرامون، با خود و با دیگران شکل می گیرد، حیاتی که سبب می شود شهر همچونموجودی زنده در گفتگویی چندسویه با ساکنان و بینندگانش قرار گیرد. اصولا شهری زنده است که تجربه ها وانباشت های فرهنگی و اجتماعی ساکنانش، در آن موقعیت ها و مکان هایی برای تجلی بیابند؛ در این موقعیت ها و مکان هاستکه احساس و ادراک شهری شکل می گیرد، بافت های شهرها مهم ترین این موقعیت ها و مکان ها هستند که از دیربازبستر کالبدی حیات مدنی و تعاملات اجتماعی شهروندان بوده اند. از این رو، پژوهش حاضر در پی برنامه ریزی بافت هایشهری مطلوبی است تا بتواند نیاز به روابط و تعاملات اجتماعی شهروندی را در یک محدوده خاص پاسخ گفته و باعملکرد مناسب آن را ارتقاء و افزایش دهد. بنابراین با جمع بندی از مطالعات نظری و مفاهیم پایه تحقیق، بررسی دیدگاههای نظریه پردازان با رویکرد ارتقاء تعاملات اجتماعی، بررسی تجارب جهانی به عنوان پیشینه عملی و بررسی عوامل موثردر برنامه ریزی بافت شهری در جهت ارتقاء تعاملات اجتماعی و همچنین بررسی معیارهای فضای عمومی شهری موفق،به دو صورت معیارهای کیفی عام و معیارهای کیفی خاص برای برنامه ریزی بافت شهری شهری در جهت ارتقاء تعاملاتاجتماعی شناسایی و ارزیابی شده است. در این پژوهش محدوده مورد مطالعه محله سرکوچه ریحان در بافت مرکزی شهرقزوین است که به دلیل قرار گیری این محله در بافت با ارزش قدیم و وجود بازار دارای هویت و واجد ارزش اجتماعی -تاریخی، انتخاب گردیده است و به عنوان فضای عمومی شهری قابل مطالعه، مورد شناخت و تحلیل و برنامه ریزی قرارگرفته است، پژوهش گام به گام با فرایند برنامه ریزی شهری پیش رفته و در نهایت برنامه ریزی با توجه به معیارهایبدست آمده در جهت ارتقاء تعاملات اجتماعی صورت گرفته است.

Keywords:

زندگی اجتماعی , فضای عمومی شهری , ارتقاء تعاملات اجتماعی , سوات , محله سرکوچه ریحان