اثربخشی خانواده درمانی ساختاری مینوچین بر مثبت نگری و شاخص ارتباطات خانواده

هدف اصلی تحقیق حاضر تعیین اثربخشی خانواده درمانی ساختاری مینوچین بر مثبت نگری و شاخص ارتباطات خانواده می باشد. روش تحقیق مورد استفاده از نوع نیمه آزمایشی بود. جامعه آماری تحقیق شامل زوجین شهر مشهد می باشد که از بین آنها ۴۰ زوج از منطقه تبادکان مشهد بعنوان نمونه تعیین شده و با روش تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و کنترل گمارده شدند. گروه آزمایش در ۱۰ جلسه خانواده درمانی ساختاری مینوچین حضور یافتند. برای گرداوری اطلاعات از پرسشنامه مثبت نگری اینگرام و ویسنیکی (۱۹۸۸) و شاخص ارتباطات خانواده خوشکام (۱۳۸۵) استفاده شده است . اطلاعات گرداوری شده با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس (ANCOVA) در نرم افزار ۲۴spss- مورد بررسی قرار گرفت . نتایج به دست آمده در خصوص اثربخشی خانواده درمانی ساختاری مینوچین بر مولفه های مثبت نگری نشان داد که این درمان بر کارکرد مثبت روزانه ، خود ارزیابی مثبت ، انتظارات مثبت آینده و خود اعتمادی زوجین تاثیر معنادار داشته (۰۵/۰ (p< و بر ارزیابی دیگران از خویش تاثیر ندارد (۰۵/۰ .(p› نتایج به دست آمده در خصوص اثربخشی خانواده درمانی ساختاری مینوچین بر مولفه های ارتباطات خانواده نشان داد که این درمان بر توجه به همسر، برنامه ریزی برای حل مشکل و کیفیت ارتباط سازنده زوجین تاثیر معنادار داشته (۰۵/۰ (p< و بر توجه به خود تاثیر ندارد (۰۵/۰ .(p› بر اساس نتایج به دست آمده می توان گفت خانواده درمانی ساختاری مینوچین باعث افزایش مثبت نگری زوجین و همچنین بهبود شاخص ارتباطات خانواده در آنان می شود.

Keywords:

خانواده درمانی , درمان ساختاری مینوچین , مثبت نگری , ارتباطات خانواده.