اثربخشی گروه درمانی مثبت نگر در ارتقای خودکارآمدی و خودشفقتی در زنان دارای همسران معتاد

هدف از این پژوهش اثربخشی گروه درمانی مثبت نگر در ارتقای خودکارآمدی و خودشفقتی در زنان دارای همسران معتاد بود. این تحقیق از نوع کابردی و از نظر شیوه جمع اوری داده ها نیمه تجربی با طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه گواه می باشد. جامعه تحقیق شامل کلیه زنان دارای همسرن معتاد شهرستان اصفهان می باشد که باتوجه به هدف پژوهش از روش هدفمند برای تعیین نمونه انتخاب شد که بر اساس آن تعداد ۲۰ نفر در گروه ازمایش و ۲۰ نفر در گروه کنترل انتخاب شدند. ابزار پژوهش شامل پکیج آموزشی مداخله گروهی مثبت نگر بر اساس الگوی رشید (۲۰۱۳)، مقیاس خودکارآمدی توسط شرر، مادوکس ، مرکاندانت ، پرنتیک -دون، جاکوبس و راجرز (۱۹۸۲) و پرسشنامه خودشفقتی رایس ، پومایر، نف و وان گوچت (۲۰۱۱) بود. برای تجزیه و تحلیل داده های پژوهش از آزمون کوواریانس و با رعایت پیش فرض ها برای تحلیل فرضیه های تحقیق استفاده شد. یافته ها نشان داد گروه درمانی مثبت نگر بر خودکارآمدی در زنان دارای همسران معتاد تاثیر معناداری دارد(۰۵/۰.(sig< همچنین گروه درمانی مثبت نگر بر ارتقای خودشفقتی در زنان دارای همسران معتاد تاثیر معناداری دارد(۰۵/۰.(sig< بنابراین گروه درمانی مثبت نگر در ارتقای خودکارآمدی و خودشفقتی در زنان دارای همسران معتاد تاثیر مستقیم و معنادار دارد.

Keywords:

گروه درمانی مثبت نگر , خودکارآمدی , خودشفقتی .