بررسی نهاد مالکیت زمانی در فقه و حقوق ایران

مالکیت بدون تردید یکی از برترین حقوق اشخاص می باشد و حقوق مدنی نیز بیشترین مباحث خود را به حقوق مربوط به مالکیت اشخاص اختصاص داده است، و اعمال حق مالکیت اشخاص نسبت به اموال و منافع آنها در هر زمان، بخصوص در روابط حقوقی اشخاص با یکدیگر مشکلات حقوقی این حوزه را بیشتر می نماید. همچنین پیشرفت جوامع بشری، کمبود اراضی مستعد برای ساخت اماکن اقامتی و تفریحی، وجود موانع قانونی، تعرض به اراضی غیر مسکونی و تغییر کاربری اراضی مناطق سیاحتی و زیارتی که ضمانت اجرای قانونی نیز در پی دارد، از جمله عواملی هستند که در پی حل مشکلات حقوقی این مهم، و با هدف ایجاد مشروعیت قانونی برای حق مالکیت اشخاص در یک زمان خاص و امکان استفاده از منافع و پرداخت هزینه های ملک مقید به آن زمان، سرمایه گذاران حقیقی و حقوقی را به سمت استفاده از نهاد حقوقی تازه تاسیس مالکیت زمانی هدایت نموده است. در این تحقیق ضمن تبیین مفاهیم اصلی و تشکیل دهنده ی این نهاد حقوقی، آثار و اوصاف آن را با اصول حقوقی جاری در کشور و دستورات شارع مقدس تطبیق، و به لزوم مشروعیت فقهی و حقوقی آن پرداخته می شود.

Keywords:

مالکیت , بیع زمانی , مشروعیت فقهی , مشروعیت حقوقی