طراحی مجتمع فرهنگی گردشگری با رویکرد احیاء سرمایه های بومی و محیط زیست پایدار

در این تحقیق تلاش گردیده است تا با مروری گسترده بر ادبیات موضوع مجتمع های فرهنگی گردشگری طرحی درخور و شایسته برای احیای جاذبه های بومی ارائه گردد. این توجه روزافزون تا حدود زیادی منعکس کننده رشد گردشگری در شهرها و مناطق است. گردشگری یکی از نیروهای عمده شکل دهنده به جهان امروز و از مهمترین و پویاترین فعالیت های جهان است که ریشه در توسعه فناوری و گسترش همه جانبه سرمایه داری دارد. یکی از اصلی ترین مشکلات این زمینه به موضوع تعریف کلی خدمات این مراکز مربوط است. درحالی که نیاز است مراکز خدماتی به صورت گسترده تری در کنار مراکز گردشگری، با نیت خدمات دهی مفصلتر به گردشگران و با امکانات اقامتی، تفریحی، اجتماعی و فرهنگی قرار گیرند تا علاوه بر کسب درآمد و اشتغال زایی، بتوانند تاثیر مناسبتری بر اقتصاد هر منطقه بگذارند و علاوه بر آن به رشد مفاهیم اجتماعی و فرهنگی بین شهروندان کمک افزونتری نماید. هدف از انجام این تحقیق بررسی و شناخت اصول و استانداردهای مجتمع فرهنگی گردشگری با رویکرد احیا سرمایه های بومی و همچنین شناسایی ابعاد مفهومی و معنایی سرمایه های بومی و نحوه احیای آن از طریق راهکارهای معماری می باشد؛ که برای رسیدن به این اهداف باید نیازهای مخاطبین شناسایی و بر این اساس طرح مجموعه فرهنگی و گردشگری اجرا شود.

Keywords:

صنعت گردشگری , سرمایه های بومی , مجتمع گردشگری , محیط زیست پایدار